«ΕΣΤΙ ΔΕ ΠΙΣΤΙΣ ΕΛΠΙΖΟΜΕΝΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ ΟΥ ΒΛΕΠΟΜΕΝΩΝ» – γράφει η Κατερίνα Αντωνοπούλου-Ρούκη
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στο 11ο κεφάλαιο στην προς Εβραίους επιστολή μας λέει τι έστι Πίστις, «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων».
Η ΠΙΣΤΗ, είναι η βεβαιότητα ότι πραγματικά υπάρχουν αυτά που δεν βλέπουμε. Είναι η πεποίθηση ότι θα γίνουν πραγματικότητα αυτά που ελπίζουμε. Πίστη είναι να ζούμε σαν να βλέπουμε τον Θεό και να περιμένουμε με σιγουριά την μισθοδοσία μας από τον Θεό. ΠΙΣΤΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΗΣ ΚΑΙ ΜΙΣΘΑΠΟΔΟΤΗΣ. «Πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (11,6).
«Χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι» μας λέει ο Θείος Παύλος.
Ο Θεόπτης Παύλος μας διδάσκει την πιο σημαντική αξία της ζωής την ΠΙΣΤΗ, ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ. (Την Πίστη για στήριγμα, την Πίστη για ανεφοδιασμό, για παρηγοριά, για ζωογόνηση, για καθοδήγηση, για ελπίδα.) Ο ΘΕΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, ΗΤΑΝ Ο ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ. Μας το λέει άλλωστε ο ίδιος «ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα.» Θεμέλιο ικανό να φέρει το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλα τα είδε στην σχέση τους με την Πίστη. Από αυτή την σκοπιά αντίκρισε και αγκάλιασε με το αετίσιο, πνευματικό βλέμμα του, όλα όσα συγκροτούν την ανθρώπινη ζωή και ιστορία.
Το θεμέλιο του Παύλου είναι στήριγμα και μέτρο κάθε αξίας. Είναι το κέντρο από όπου πρέπει να ξεκινούν και προς το οποίο πρέπει να τείνουν όλες οι επιδιώξεις και οι αγώνες του ανθρώπου. ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΟΗΘΕΙ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΖΩΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ.
Δικαιοσύνη είναι για Θείο Παύλο «η Δικαιοσύνη του Θεού».
Αγάπη, η αγάπη που «εκκέχυται εν ταίς καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του Δοθέντος ημίν».
Ελευθερία, «η ελευθερία ή Χριστός ημάς ηλευθέρωσε».
Ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι αξία από μόνος του, παρά μόνο γιατί είναι δημιούργημα και αντικείμενο της αγάπης του Θεού, που κορυφώνεται στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας και της λυτρώσεως.
Ο άνθρωπος του Παύλου και η όλη ζωή του δεν είναι αξίες αυτόφωτες. Παίρνουν την ζωτική τους δύναμη, το φώς, την κίνηση, την ζεστασιά, από τον μεγάλο Ήλιο του Θεού, που λάμπει αιώνια στο κέντρο του πνευματικού στερεώματος.
Μα ο σύγχρονος άνθρωπος πασχίζει να καταλύσει το Θεοκεντρικό ή ακριβέστερα Χριστοκεντρικό πνευματικό σύμπαν του Παύλου και να το αντικαταστήσει με άλλο, ανθρωποκεντρικό.
Πως είναι όμως δυνατόν, να σβήσει ο ήλιος, που ο Απόστολος Παύλος έχει τοποθετήσει στο κέντρο του πνευματικού συστήματος, χωρίς να πάψει η ζωή στους πλανήτες που στρέφονται γύρω του;
Με την άρνηση της Πίστεως, ο κόσμος των αξιών κινδυνεύει να γίνει ένα μεγάλο νεκροταφείο. Χωρίς το θεμέλιο τους, οι αξίες της ζωής και του πολιτισμού θα γίνουν χάρτινοι πύργοι, έτοιμοι να σαρωθούν από το πρώτο φύσημα του ανέμου. Ιδανικά νεφελώδη, χωρίς δύναμη να διαμορφώσουν την πραγματικότητα.
Αξίες που χωρίζονται από την πηγή, γρήγορα ξεφτίζουν. Ελλείψει ηλίου, τα πάντα βγαίνουν από την τροχιά τους.
Ο θεσπέσιος Παύλος μας ζητάει πάλι την προσέγγιση στις πηγές, που Εκείνος μας χάρισε. Την συναίσθηση της ευθύνης να εμφανιστούμε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της αρνήσεως, «εν δυνάμει Θεού» με την δύναμη της Πίστεως στην υπηρεσία της Αγάπης.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μας λέει ότι: «Η ψυχή που περπατά στις στράτες της ευσεβείας και στους δρόμους της Πίστεως, και κατόρθωσε να βαδίσει καλά σ’ αυτούς, αν γυρίσει πάλι στους τρόπους με τους οποίους αποκτάται η χωρίς πνεύμα Θεού γνώσις, αμέσως παραπατά έξω από την Πίστη και χάνει τη νοερή δύναμη της, που φανερώνεται στην καθαρή ψυχή από τα μεταλλάγματα της θεϊκής βοηθείας, και πορεύεται με απλότητα σε όλα· γιατί η ψυχή που παρέδωσε μια φορά τον εαυτό της με Πίστη στον Θεό, και που δοκίμασε πολλές φορές τη γεύση της φροντίδας Του, δεν πιάνει πάλι να νοιάζεται για τα δικά της πράγματα, αλλά κάθεται κατάπληκτη και σωπαίνει, σαν να έχει φίμωτρο, και δεν έχει εξουσία να γυρίσει πάλι σε κείνους τους τρόπους με τους οποίους αποκτάται η γνώσις του κόσμου, και να ζει μ’ αυτούς».
«Για τα Πνευματικά Μυστήρια τα οποία είναι πάνω από την γνώση και τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι δικές μας αισθήσεις ούτε η γνωστική δύναμη της διάνοιας, ο Θεός μας έδωσε την Πίστη. Εκτός από τον κόσμο, που υπόκειται στις δικές μας πέντε αισθήσεις, και το ορατό αυτό σύμπαν, υπάρχει Απέραντος Αόρατος Κόσμος, που είναι πολύ πιο μεγάλος. Και τον κόσμο αυτό δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις πέντε αισθήσεις. Αν όμως είναι απρόσιτος στις σωματικές μας αισθήσεις… μπορούμε να λέμε ότι αυτός δεν υπάρχει; Μπορούμε να περιορίσουμε όλο τον κόσμο… μόνο σ’ αυτά που βλέπουμε; Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΦΥΛΑΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ»
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει: «Αλλ’ ίδωμεν ποίαν φρόνησιν ενταύθα απαιτεί. Την του όφεως, φησί. Καθάπερ γαρ εκείνος τα πάντα προΐεται, καν αυτό δέη το σώμα αποτμηθήναι, ου σφόδρα αντέχεται αυτού, ώστε την κεφαλήν διατηρήσαι· ούτω και συ φησί, πλην της πίστεως πάντα εκδίδου, καν χρήματα, καν το σώμα, καν αυτήν την ψυχήν εκδούναι δέη. Εκείνο γαρ η κεφαλή και η ρίζα· κακείνης διατηρουμένης, καν πάντα απολέσης, άπαντα ανακτήση πάλιν μετά πλείονος της περιφανείας». (Ιωάννου Χρυσοστόμου. Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Ομιλία ΛΓ’ . ΕΠΕ, τα 10, σ. 424.)
Δηλαδή «Ας εξετάσουμε σ’ αυτή την περίπτωση ποια φρόνηση απαιτεί. Την φρόνηση του φιδιού, θα έλεγε κάποιος. Διότι όπως αυτό αφήνει τα πάντα, και το ίδιο ακόμα το σώμα, όταν υπάρχει ανάγκη, αφήνει να διαμελιστεί και δεν προβάλλει μεγάλη αντίσταση, προκειμένου να σώσει την κεφαλή του. Έτσι λέει, και συ, εκτός από την πίστη όλα να τα παραδώσεις, είτε αυτά είναι χρήματα, είτε το ίδιο το σώμα. Και αν χρειαστεί να δώσεις και την ψυχή σου ακόμα. Διότι η Πίστη είναι η κεφαλή και η ρίζα. Αν διαφυλάξεις αυτή, ακόμα και στην περίπτωση που θα χάσεις τα πάντα, θα μπορέσεις ξανά να τα αποκτήσεις και μάλιστα με μεγαλύτερη δόξα».
Γι αυτό λοιπόν, πιο πολύ απ’ όλα πρέπει να διαφυλάττουμε την Πίστη μας σαν κόρη οφθαλμού, διότι μόνο με Πίστη και καθαρή καρδιά θα μπορέσουμε να δούμε τον Θεό.
Η δε αληθινή Πίστη, πρέπει να ομολογείται. «Καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. 10,10).
Πολλές φορές νομίζουμε ότι ο Θεός μας εγκατέλειψε. Εάν όμως, έχουμε ακράδαντη Πίστη και πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός και ότι θα μας δώσει αντιμισθία στην αιώνια ζωή, τότε δεν θα αναρωτιόμαστε «Πού είναι ο Θεός;» «Γιατί με εγκατέλειψε; Γιατί να συμβεί αυτό σε μένα;»
Ο Ιερός Άγιος Αυγουστίνος μας λέει: «ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ, Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ»
«ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ. ΠΙΣΤΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ»
ΠΙΣΤΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ, ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ !!!
ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑ, ΓΙΑ ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟ, ΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΓΙΑ ΖΩΟΓΟΝΗΣΗ, ΓΙΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ, ΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑ, ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.
Πριν 21 αιώνες, η κραυγή της Ευρώπης προς τον Παύλο ήταν «Αναστάς βοήθησον ημίν!!!». Επίκλησης αγωνιώδης, που πρέπει σήμερα να γίνει φωνή ολόκληρης της ανθρωπότητας.
ΜΙΑ ΠΙΣΤΙΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΙΣΤΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΔΩΣΕΙ ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΣ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ.
Πίστις που δεν μπορεί να είναι άλλη – η ιστορία το επιβεβαίωσε – από την πίστη που έζησε, κήρυξε και μας παρέδωσε σφραγισμένη με το αίμα του μαρτυρίου του, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος!
ΠΙΣΤΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΔΥΣΗ, ΑΝΑΤΟΛΗ… ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ, ΑΝΘΗΣΗ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΖΩΗΣ…
Ας αγωνισθούμε λοιπόν, ας ξαναβαφτιστούμε στο ηρωικό και αγωνιστικό πνεύμα του Απόστολου των Εθνών Παύλου και ας ενδυθούμε την πνευματική του Χριστοκεντρική πανοπλία της Πίστεως για να πολεμήσουμε για το Οικοδόμημα ενός πραγματικά Χριστιανικού Πολιτισμού, με το ίδιο ακατάβλητο θάρρος, την ίδια μαχητικότητα που εκείνος μας δίδαξε. Αν θέλουμε οι σπασμοί του σήμερα που σπαράζουν το σώμα της ανθρωπότητας να μην γίνουν πόνοι θανάτου, αλλά ωδίνες γέννας ενός Καινούργιου Κόσμου.
Ας σιμώσουμε λοιπόν και ας μαθητεύσουμε κοντά στον μακάριο Θεσπέσιο Παύλο και ας ακούσουμε την σάλπιγγα της Θεολογίας του, άλλωστε μας το ζητάει ο ίδιος.
«Μιμήται μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού!!!»
ΠΑΥΛΕ, ΓΙΝΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ!
ΠΑΥΛΕ, ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΟΥ !!!
