ΚΥΨΕΛΗ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟ 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ!
Γράφει ο Ιωάννης Καραπανάγος.
Η συγκλονιστική, υψηλών προδιαγραφών, εκδήλωση-αφιέρωμα ”Μνήμες Μικρασίας”, που διοργανώθηκε από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λουτρακίου, στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον βίαιο ξεριζωμό του Ελληνισμού, πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο, την Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου 2022.Πρωταγωνιστές, μαθήτριες και μαθητές του Σχολείου, σε μια υπερπαραγωγή, αφήνοντας εκστασιασμένο το κοινό, αφού ξεδίπλωσαν τις αφηγηματικές, θεατρικές και χορευτικές τους επιδόσεις, με επαγγελματικό τρόπο και στάθηκαν πάνω στη σκηνή με υποδειγματικό θάρρος και αξιοθαύμαστη τάξη. Παρά την ηλικία τους, τα παιδιά αυτά, φορώντας τις κατάλληλες ενδυμασίες της εποχής εκείνης, ζούσαν τους ρόλους που τους είχαν ανατεθεί, για να μεταφέρουν δεινά που υπέστη ο Ελληνισμός, την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής, αποτίοντας, ταυτόχρονα και φόρο τιμής στη μνήμη των θυμάτων και στις χαμένες πατρίδες.
Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού ήταν το καλύτερο βραβείο για τους πιο αγνούς εκκολαπτόμενους ηθοποιούς και χορευτές αλλά και για τους εκπαιδευτικούς του σχολείου που απέδειξαν ότι το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λουτρακίου αποτελεί κυψέλη μάθησης αλλά και πολιτισμού.
Η απόλυτα επιτυχημένη εκδήλωση ήταν επιστέγασμα εντατικής, μεθοδικής και συστηματικής προσπάθειας εκπαιδευτικών του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λουτρακίου, εντός και εκτός διδακτικού ωραρίου, διάρκειας 45 περίπου ημερών, που λειτούργησαν ως σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και χορογράφοι, στέλνοντας, προς κάθε κατεύθυνση, το μήνυμα της αξιοσύνης τους και της εξαίρετης προσφοράς τους, αναπτύσσοντας, με τον καλύτερο τρόπο, τις κλίσεις και τις δεξιότητες των μαθητών τους, έχοντας μάλιστα και τη συμπαράσταση του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια οι Εκπαιδευτικοί-Συντελεστές κ. Νικόλαος Γεωργίου, κα Καλλιόπη Γουνδουλάκη, κα Παναγούλα Μίχα και κ. Παναγιώτης Τσαρσιταλίδης.
Σημειώνεται ότι ο κ. Γεωργίου και η κα Γουνδουλάκη έχουν διοργανώσει, από κοινού και άλλες πολύ αξιόλογες εκδηλώσεις, κατά το παρελθόν, οι οποίες διαγράφουν μια πορεία στο χρόνο και συντελούν στη διαμόρφωση σχολικής κουλτούρας.
Την εκδήλωση χαιρέτισε η Διευθύντρια του Σχολείου κα Δήμητρα Μίχα, η οποία υποστηρίζει και προωθεί τις εισηγήσεις των εκπαιδευτικών για σχολικές βιωματικές δράσεις.
Παρόντες ο Πατήρ Ιωάννης Δρίτσας, ο Αντιδήμαρχος κ. Αναστάσιος Σακελλαρίου, ο οποίος χαιρέτισε την εκδήλωση, ο Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης ”αλλάzουμε ΜΑΖΙ” και Δημοτικός Σύμβουλος Ιωάννης Καραπανάγος (συντάκτης του παρόντος) και ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λουτρακίου κ. Χαράλαμπος Βλάσσης.
Εύχομαι, από καρδιάς, η άψογη διοργάνωση της εκδήλωσης να λειτουργήσει ως πρότυπο και να αποκτήσει μιμητές.
Ακολουθεί απόσπασμα της συγκινητικής ομιλίας του δασκάλου κ. Νικολάου Γεωργίου:
”100 χρόνια συμπληρώθηκαν από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον βίαιο ξεριζωμό του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής από τις πατρογονικές εστίες. Χρειάστηκε πόνος πολύς και αίμα για να ξεριζωθούν από τα ευλογημένα χώματα της Μικρασίας οι ρίζες, οι ελληνικές, που για αιώνες ποτίζονταν εκεί από τη Ρωμιοσύνη και θέριευαν.
Η Μικρασία, η Ιωνία της αρχαιότητας, υπήρξε η κοιτίδα του ελληνικού πνεύματος από τα ομηρικά, έως τα χριστιανικά και τα νεότερα χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Στα παράλιά της ο Όμηρος δημιούργησε τα αθάνατα έπη του, η Σαπφώ και ο Αλκαίος συνέθεσαν τους λυρικούς ύμνους τους. Εκεί για πρώτη φορά αφυπνίστηκε η ανθρώπινη σκέψη, που μετουσιώθηκε σε φιλοσοφικά ρεύματα, εκεί εντοπίζονται οι ακρογωνιαίοι λίθοι και οι απαρχές της επιστήμης. Στα ματωμένα χώματα της Μικρασίας συναντήθηκε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός με την Ορθοδοξία. Εκεί οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας εναρμόνισαν την κλασική ελληνική παιδεία με τον χριστιανικό λόγο και το Ευαγγέλιο, σμίγοντας το αρχαίο πνεύμα, το αθάνατο, με εκείνο το σωτηριακό μήνυμα της αγάπης του Χριστού.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, ο δραματικός επίλογος της Μεγάλης Ελλάδας, αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία του έθνους μας, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Τα 100 χρόνια που πέρασαν από τότε μάς πλήγωσαν πολύ. Όμως ο ξεριζωμός του μικρασιατικού ελληνισμού δεν είναι μια επετειακή συγκυρία για να σκαλίσουμε τον εθνικό μας πόνο, αλλά πολύτιμη ευκαιρία ενίσχυσης και διατήρησης της ιστορικής μνήμης. Ευκαιρία να αναλογιστούμε κυρίως πώς θα αποφύγουμε τα μοιραία εκείνα λάθη του παρελθόντος, που οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές, ώστε να πορευτούμε ως λαός στο μέλλον με ασφάλεια, αφού ο αναθεωρητισμός, η προκλητική ρητορική και ο μη σεβασμός του διεθνούς δικαίου – από όπου κι αν προέρχονται – θέτουν στις μέρες μας σε κίνδυνο την ειρήνη και τη σταθερότητα. Η ιστορική μνήμη είναι δικαίωμα και υποχρέωση όλων μας. Ιδιαίτερα για εμάς τους εκπαιδευτικούς βαρύ είναι το αίσθημα της ευθύνης να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ζωντανή και αναλλοίωτη.
Τιμούμε αυτούς που πότισαν με τον ιδρώτα της ζωή τους και με το άγιο αίμα τους την απέναντι όχθη του ελληνικού Αιγαίου.
Τιμούμε συνάμα και τους ξεριζωμένους, τους πρόσφυγες που – αν και απρόσμενα πετάχτηκαν σαν το ρημαγμένο σκαρί στα βράχια μιας ακτής – δεν έσκυψαν μοιρολατρικά το κεφάλι στη δυστυχία που τους βρήκε. Με την εξυπνάδα που τους διέκρινε, την εργατικότητα και την πίστη στον Θεό, κατάφεραν και πάλι να ορθοποδήσουν, να προκόψουν και ν’ αναστήσουν παιδιά κι εγγόνια, πλουτίζοντας τη νέα τους πατρίδα με πνευματικότητα, πολιτισμό και πλούτο. Πολλοί απ’ αυτούς διακρίθηκαν στο εμπόριο και την οικονομία, στις τέχνες και στα γράμματα, στο στερέωμα της ελληνικής παιδείας. Αν και εγκατέλειψαν τα υλικά υπάρχοντά τους στην Ανατολή – κουβάλησαν μαζί τους μια μακραίωνη ιστορία, έναν τρισχιλιόχρονο ελληνικό πολιτισμό, μια ανώτερη, αξιοσέβαστη κουλτούρα και μια αξεπέραστη ψυχική αρχοντιά. Και τους σπόρους αυτούς τούς μεταφύτεψαν στη γη της μάνας Ελλάδας, συμβάλλοντας στην οικονομική της ανάπτυξη και κυρίως στην πνευματική της εξέλιξη. Παρέμειναν, όμως, ως τη στερνή τους πνοή αθεράπευτοι νοσταλγοί της χαμένης πατρίδας τους και αυτή την ανείπωτη αγάπη και τη νοσταλγία τους για τον χαμένο παράδεισο της Ανατολής φρόντισαν να τη μεταγγίσουν κι ως τα κατάβαθα της ψυχής των απογόνων τους.”
