Παγκόσμιος Πρωταθλητής στη ξιφασκία με αμαξίδιο ο Πάνος Τριανταφύλλου
Μετά τον Στέφανο Τσιτσιπά ακόμη μια σπουδαία διάκριση για τον Ελληνικό αθλητισμό.
Συγκεκριμένα ο Πάνος Τριανταφύλλου επί ολλανδικού εδάφους κατάφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο. Ο «ασημένιος» Παραολυμπιονίκης του Ρίο, βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στην εξασφάλιση του «εισιτηρίου» που οδηγεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Ο Τριανταφύλλου, σε όμιλο και αγώνες κατάταξης πέτυχε συνολικά εννέα νίκες σε 10 αγώνες, με την σπουδαιότερη εξ αυτών να την πετυχαίνει στα ημιτελικά όπου επικράτησε 15-9 του Πολωνού «χάλκινου» Παραολυμπιονίκη στο Ρίο, στο ίδιο όπλο, Αντριάν Κάστρο.
Στη φάση των ομίλων, ο Τριανταφύλλου είχε πέντε νίκες και μία ήττα, όμως στους αγώνες κατάταξης ήταν ασταμάτητος. Νίκησε 15-12 τον Γάλλο Βαλέ (δύο μετάλλια σε Παραολυμπιακούς Αγώνες στο ξίφος ασκήσεως), 15-8 τον Γάλλο Ιφέμπε, 15-9 τον Κάστρο ενώ στον τελικό επικράτησε 15-9 του Ούγγρου Ταργιάνι.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Ο ΠάνοςΤριανταφύλλου είναι ασημένιος Ολυμπιονίκης στη Σπάθη κατηγορίας Β’, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Αθλητής της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με αμαξίδιο, στο ομαδικό και ατομικό, και μέλος της ομάδας μπάσκετ του συλλόγου του Αμαρουσίου. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό αμέσως μετά το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή, στις 21 Νοεμβρίου του 2004. Ήταν μόλις 18 ετών τότε, όταν μαζί με άλλους δυο φίλους του αποφάσισαν να πάνε βόλτα με το αυτοκίνητο.
«Ήμασταν τρεις φίλοι στην Πεντέλη και ασχολούμασταν με τις μηχανές μας, όταν ένας πρότεινε να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο στο Καραούλι, κοντά στην πηγή. Ο οδηγός, άπειρος, πήρε λάθος στροφή και φύγαμε στη στροφή για να καταλήξουμε στον γκρεμό, σε 50 μέτρα βάθος. Η μέση μου έσκασε σε ένα λόφο. Δεν έσπασα χέρια, πόδια, δεν χτύπησα το κεφάλι μου. Μόνο τη σπονδυλική μου στήλη. Δεν θυμάμαι τις τούμπες που έφερε το αυτοκίνητο, είπε σε συνέντευξη που είχε δώσει στο περιοδικό “People”.
Στους τρεις μήνες μετά το ατύχημα με πλησίασε ένα παιδί σε καροτσάκι και μου πρότεινε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Στην αρχή νόμιζα πως δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μου φάνηκε πολύ extreme ως άθλημα, είχε πολλές πτώσεις. Φοβήθηκα όταν είδα πώς παίζουν. Επιπλέον, ήμουν τελείως άσχετος με το μπάσκετ. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο και βόλεϊ. Τελικά, όμως, κόλλησα με τον αθλητισμό». Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε πολύ για τα καλά του αθλητισμού. «Είναι καλό και για το σώμα μου, είναι βασικό να είναι σε καλή κατάσταση, γιατί χρειάζεσαι δύναμη για να αυτοεξυπηρετείσαι, αλλά και επειδή γνώρισα άτομα που είναι χρόνια εκεί και με βοήθησαν πολύ. Πάνω από όλα, ο αθλητισμός, είτε έχεις αναπηρία είτε όχι, σου δίνει τη δυνατότητα να αφοσιώνεσαι. Όταν προπονούμαι, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Δεν ταιριάζει, όμως, σε όλους. Πολλοί ξεκίνησαν και σταμάτησαν. Και, βέβαια, χρειάζεται να έχεις ταλέντο για να διακριθείς».
