Πα. Μαρ 29th, 2024

Σαραντάπηχο Κορινθίας: Το ελληνικό χωριό που είχε ξενοδοχείο με αεροδρόμιο για τους VIP πελάτες

Κοινοποίηση ειδήσεων

Το Σαραντάπηχο είναι μικρή ορεινή Τοπική Κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ, που ανήκει στον δήμο ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας, όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.

Είναι η Δυτικότερη Τοπ. Κοινότητα του νομού και γειτνιάζει με τις Τ.Κ. Περιθώρι και Σελιάνα του “νέου” Δήμου Αιγιάλειας Αχαΐας, και Καρυάς του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης.

Ηταν κάπου στο 1930 όταν δύο επιχειρηματίες από το Αίγιο αποφασίζουν να κάνουν μια επενδυτική κίνηση σε ένα μικρό χωριό στην Ορεινή Κορινθία. Επιστρέφοντας από την Αυστραλία όπου είχαν αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα επιλέγουν το χωριό Σαραντάπηχο. Μέσα σε λίγο διάστημα μετατρέπουν τον μικρό οικισμό της Ορεινής Κορινθίας στο Σεν Μόριτζ της Ελλάδας.

Το ξενοδοχείο «Αναγγένησις»

 Αφού επιλέχθηκε το χωριό, στη συνέχεια, το μόνο που έμεινε ήταν να δημιουργηθεί μια ξενοδοχειακή μονάδα αντάξια των απαιτήσεων. Και πράγματι έτσι έγινε. Χτίστηκε το ξενοδοχείο «Αναγέννησις». Το υπερπολυτελές κτίριο που κατασκευάστηκε είχε τρεις ορόφους. Διέθετε 70 δωμάτια με δικό τους μπάνιο το καθένα. Αυτό μπορεί σήμερα να φαίνεται αυτονόητο και λογικό. Ωστόσο ήταν κάτι ιδιαίτερα πολυτελές για τη δεκαετία του 1930. Λόγω της τοποθεσίας, τα περισσότερα δωμάτια είχαν μια υπέροχη θέα.

Αυτό που έκανε τα δωμάτια, επίσης, να ξεχωρίζουν ήταν η θέα τους. Λόγω του υψομέτρου τους είχαν, έβλεπαν σε ένα μοναδικό τοπίο. Στους κοινόχρηστους χώρους του ξενοδοχείου μπορούσε να βρει κανείς εστιατόριο, αίθουσα εκδηλώσεων, γήπεδο τένις, ακόμη και κινηματογραφική λέσχη. Επίσης κάτι πρωτοποριακό για την εποχή ήταν ότι το ξενοδοχείο ήταν εξοπλισμένο με δικό του τηλεφωνικό κέντρο. Ακόμη και στην Αθήνα εκείνη την εποχή τα τηλέφωνα ήταν πολύ λίγα. Το ξενοδοχείο «Αναγέννησις» είχε μεταξύ άλλων παγοποιείο, αρδευτικό δίκτυο και ηλεκτρογεννήτριες. Ο,τι χρειαζόταν δηλαδή ένα πολυτελές συγκρότημα.

Εκτός όμως από τα απλά δωμάτια, το ξενοδοχείο είχε κάνει ακόμη μια πρωτοπορία για την εποχή του. Διέθετε επίσης και τρία ανεξάρτητα κτίρια για τη φιλοξενία της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστοκρατίας. Σύμφωνα με περιγραφές που έχουν διασωθεί, το κατάλυμα στο Σαραντάπηχο μπορούσε να ανταγωνιστεί με αξιώσεις τα καλύτερα ξενοδοχεία της εποχής του. Διοργανώνονταν επίσης εκδρομές στη γύρω περιοχή για τους επισκέπτες. Είχαν έτσι την ευκαιρία να γνωρίζουν το μοναδικής ομορφιάς τοπίο.

Σύντομα το χωριό απέκτησε τη φήμη του «ελληνικού Σεν Μόριτζ». Το «Αναγέννησις» φιλοξενούσε VIP κόσμο από την Ευρώπη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε μείνει εκεί ο βασιλιάς Φαρούκ της Αιγύπτου. Σημαντική σε αυτή την επιτυχία ήταν και η συμβολή του καθηγητή του Δημόσιου Διεθνούς δικαίου της Νομικής Αθηνών, Δικαστή του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης και ακαδημαϊκού, Ιωάννη Γ. Σπυρόπουλου. Χάρη στις υψηλές γνωριμίες του, το Σαραντάπηχο γέμισε εύπορους τουρίστες οι οποίοι μάλιστα έκαναν τακτικά διακοπές στην περιοχή.

Το αεροδρόμιο στο Σαραντάπηχο

 Ολη αυτή η επιτυχία του εγχειρήματος δεν θα μπορούσε παρά να φέρει σκέψεις και για ακόμη μεγαλύτερες επενδύσεις. Ετσι σύντομα δημιουργήθηκε κοντά στο ξενοδοχείο ένα μικρό αεροδρόμιο. Σκοπός ήταν να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι απαιτητικοί πελάτες. Δεν ήθελαν να ταλαιπωρούνται στις μετακινήσεις τους. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να προσεγγίζουν άμεσα την περιοχή. Το ξενοδοχείο λειτούργησε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Στο διάδρομό του μπορούσαν να προσγειωθούν αεροπλάνα 25 θέσεων.

Δυστυχώς το αεροδρόμιο που έφτασε να ενώνει την ορεινή Κορινθία με την Ευρώπη και την Αίγυπτο καταστράφηκε. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ιταλούς. Οι κατακτητές αχρήστευσαν την πίστα φοβούμενοι το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

προσγείωση το 1932

(φωτ. 4) Προσγείωση στο Σαραντάπηχο. Δεξιά ο πιλότος του αεροσκάφους
Δεύτερος από αριστερα ο Γ. Ροδόπουλος

Τη δεκαετία του 1930 στο Σαραντάπηχο λειτουργούσε Αεροδρόμιο.
Αυτό δημιουργήθηκε από την ανάγκη της εξυπηρέτησης των υψηλών επισκεπτών.
Ήταν αεροδρόμιο σε ύψος 1315 μέτρων, υψόμετρο σπάνιο παγκοσμίως για την εποχήν του.

Η πρώτη προσγείωση έγινε τον Ιούλιο του 1935.
Προσγειώνοντο αεροπλάνα 25 θέσεων Αγγλικής και Γερμανικής Κατασκευής και τα δρομολόγιά τους ήταν μορφής σημερινών Τσάρτερς.


Εκτός από τα δρομολόγια που πραγματοποιούσαν στην Ελλάδα, είχαν και διεθνή συγκοινωνία, ιδίως από Αίγυπτο και Ιταλία.

προσγείωση ιδιωτικού Α/Φ

(φωτ 5) ιδιωτικό αεροπλάνο
Κατ’ επανάληψη είχαν μεταφερθεί φοιτητές και γιατροί από την Αίγυπτο και παρακολουθούσαν σεμινάρια και συνέδρια που διοργάνωναν στις αίθουσες του Ξενοδοχείου “Αναγέννησις”.  

Στον πόλεμο του 40 ο διάδρομος του αεροδρομίου καταστράφηκε από τους Ιταλούς.

Με μπολτόζες άνοιξαν αυλάκια στην “πίστα” του για να εμποδίσουν την προσγείωση αεροσκαφών, τα οποία με την πάροδο των ετών έγιναν μεγάλα ρέμματα, γεμάτα με έλατα και πεύκα, μορφή που έχει και σήμερα.

(φωτ 5b) Αφιξη τουριστών στο Αεροδρόμιο.
Τα αναγραφόμενα στο έντυπο “Remove Before Flight, Tευχ 1” και η προσπάθεια που έγινε από την τότε ηγεσία του Δήμου Ευρωστίνης να επαναλειτουργήσει το αεροδρόμιο, βρίσκει αντίθετους τους κατοίκους του Σαρανταπήχου, οι οποίοι προτιμούν να ληφθεί μέριμνα να δημιουργηθεί χώρος παρκαρίσματος των αυτοκινήτων των κατοίκων και των ολίγων επισκεπτών, να ανοίξει κανένας δρόμος μέσα στο χωριό ώστε τα αυτοκίνητα που εισέρχονται σε αυτό να μπορούν να πάρουν στροφή γιά να φύγουν,
να συνταχθεί νέο σχέδιο οικισμού ώστε να αναβαθμιστεί το χωριό τους, και όχι να γίνει ένα περιττό αεροδρόμιο περιορισμένης χρονικά λειτουργίας και χρήσεως, που θα καταστρέψει ένα κομμάτι πανέμορφου δάσους, την “προίκα” του Σαρανταπήχου, αυτό που έχει μείνει από την παλιά αίγλη του και έχει γλιτώσει από τη λαίλαπα της φωτιάς μέχρι σήμερα.
Παλιές και πρόσφατες φωτογραφίες του Σαρανταπήχου, του Ξενοδοχείου και του Αεροδρομίου από τον κ. Κυριάκο Μπίρη 

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ “ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ”

Ξενοδοχείο 1935

(φωτ 6) Το Ξενοδοχείο “Αναγέννησις” το 1935

Το Ξενοδοχείο ” Αναγέννησις ” Σαρανταπήχου μαζί με το αεροδρόμιο Σαρανταπήχου είναι λέξεις στενά συνδεδεμένες με την ιστορία του Ορεινού Σαραντάπηχο της δεκαετίας του 30.

Το 1929, οι Αιγιαλείς Σπήλιος Χρύσης(Ακράτα) και Σπύρος Νικολούλιας (Αιγείρα), έχοντας πετύχει ως επιχειρηματίες στην Αυστραλία, θέλησαν να δοκιμάσουν μια παράτολμη για την εποχή επένδυση στο τουριστικό Σαραντάπηχο, κατασκευάζοντας ένα σύγχρονο ξενοδοχιακό συγκρότημα πρωτόγνωρο και πολυτελές για την εποχή του 30.
Το προσωπικό που εργαζόταν στο Ξενοδοχείο ήταν υψηλών προσόντων, και ο “μετρ” κύριος Κώστας γνώριζε επτά γλώσσες


Οι ανωτέρω επιχειρηματίες προέβλεψαν την ραγδαία ανάπτυξη του Σαρανταπήχου με την προσέλκυση εκατοντάδων Ευρωπαίων επισκεπτών και επαληθεύτηκαν.
Κατασκεύασαν το Ξενοδοχείο ” Αναγέννησις ” που διέθετε 70 δωμάτια με μπάνιο, μεγάλο εστιατόριο με αίθουσα εκδηλώσεων, τηλεφωνικό κέντρο, ηλεκτρογεννήτριες για παροχή ρεύματος, δίκτυο ύδρευσης, παγοποιείο, γήπεδα τέννις και άλλων αθλοπαιδιών, χαρτοπαικτική και κινηματογραφική λέσχη κλπ.
Επίσης στον περίβολο του Ξενοδοχείου υπήρχαν 3 ανεξάρτητα οικήματα για τους εργαζόμενους.

Στο ξενοδοχειο διέμεινε και ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ.

 Μετά τον πόλεμο είχε έρθει και το τέλος του ξενοδοχείου. Τίποτε δε θύμιζε την παλιά αίγλη. Το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε και τελικά με τα χρόνια έγινε έρμαιο των καιρικών συνθηκών. Σήμερα, έχουν απομείνει μόνο μερικά ερείπια για να θυμίζουν ότι κάποτε εκεί υπήρξε η «Αναγέννησις». Ο χαρακτηρισμός του όμως σαν ελληνικό Σεν Μόριτζ αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τυχαίος…