Σκύλων Ωδή …του Α. Γ. ΚΑΛΛΗ
Του Α. Γ. ΚΑΛΛΗ*
«Σκύλων Ωδή»
Σκύλοι // αδέσποτες ψυχές // άγγελοι δραπέτες από μιαν άλλη ζωή / που δεν εχόρτασαν αγάπη και ξαναγύρισαν αναζητώντας την / Αγάπη / όπως η φλόγα του κεριού στο σκοτεινό δωμάτιο Αγάπη δύφωνη / όπου τα μάτια του ενός χάνονται στα μάτια του άλλου / Έως ότου αναστηθεί το σώμα κι η ψυχή του εν ζωή νεκρού.
Σκύλοι // αδέσποτες ψυχές / αναίτιες σιωπές / φαύλες υποσχέσεις στ’ ασύμμετρα τοπία των καιρών.
Κι όταν αργά / καθώς η αυλαία θα πέφτει / γείρουν το κεφαλάκι τους κάτω στο χώμα ξεψυχώντας / αν είχανε την τύχη να χορτάσουνε αγάπη / στην δεύτερή τους την ζωή // ελεύθερα η ψυχούλα τους θα φτερουγίσει / ελεύθερα η ψυχούλα τους θα σεργιανίσει / στο άοκνο πεδίο των μαχών της ειμαρμένης.
Κι ούτε ξανά σκύλοι / Κι ούτε ξανά ψύλλοι. /
Κι ούτε ξανά στην ζητιανιά μιας άνυδρης αγάπης / ελεύθεροι ταξιδευτές του σύμπαντος / κυρίαρχοι μιας άκρης ταπεινά λησμονημένης / θα ζουν αιώνια / σπάζοντας άτσαλα τα ξύλινα κασόνια / αυτά που ρήμαξαν την άχαρη ζωής τους / τις κρύες νύχτες κάποιου χειμώνα… / κάποιου οποιουδήποτε αιώνα…
Αριστοτέλης Γ. Καλλής Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών Nemeahistory.bloqspot.com
Υ.Γ.
1: Μια αρχαία φράση: «α δ’ αρετά και
θανούσι λάμπει» (= η αρετή λάμπει και
μετά τον θάνατο).
Υ.Γ.
2: Μια τελευταία σκέψη μου. Έτσι … σαν
«παραμύθι» αντί επιλόγου: « Μια φορά κι
έναν καιρό λοιπόν, ζούσαν οι σκύλοι, που
δεν ήτανε τίποτε άλλο, παρά οι βασανισμένες
ψυχές κάποιων ανθρώπων που έζησαν στο
περιθώριο της ζωής χωρίς αγάπη.
- Μετά τον θάνατό τους, επέστρεψαν ξανά στη ζωή με την μορφή σκύλου, αναζητώντας την αγάπη που θα ελευθερώσει την ψυχή τους από μια σκληρή πραγματικότητα.
- Αν έχουνε την τύχη και την βιώσουν στην δεύτερη ζωή τους, τότε, μετά τον θάνατό τους φεύγουν για πάντα, και η ψυχή τους ελευθερώνεται μέσα σε μια ανείπωτη χαρά και ευτυχία.
- Εάν όχι, η ιστορία επαναλαμβάνεται για χρόνια, για αιώνες, μέχρις ότου βρεθεί αυτός που θα τους δώσει αυτό που περισσότερο ποθούν. Αγάπη και μόνον αγάπη.
Μια αρχέγονη δύναμη έχει ορίσει από γεννήσεως κόσμου πως:
- Όσοι τους σκύλους εμποδίσουν στο ταξίδι τους αυτό, θα εμποδιστούν και οι ίδιοι στο δικό τους.
- Όσοι τους φαρμακώσουν, θα φαρμακωθούν και οι ίδιοι στη ζωή τους.
- Όσοι τους αγνοήσουν, θα αγνοηθούν, θα ταπεινωθούν και θα αφανιστούν από προσώπου γης.
- Όσοι τους βασανίσουν, θα βασανιστούν χωρίς έλεος κι ελπίδα.
- Όσοι τους θανατώσουν, θα θανατωθούν με βίαιο και ακραίο τρόπο, χωρίς να έχουνε ποτέ, όπως αυτοί, μία δεύτερη ευκαιρία.
- Κατάδικοι θα καταντήσουν στα μέσα μιας αβύσσου, ως αιωρούμενες ψυχές που θα χαθούν για πάντα στο πουθενά, έτσι ώστε κανείς να μην θυμάται πια αν κάποτε υπήρξαν.
Υ.Γ.3: …κι αξίωμα δημόσιο ποτέ δεν θα δεχτούνε… γιατί… είναι ως καθήκον τους… το χάος ν’ απωθούνε.
