Α.Γ Καλλής:Μια κατάπτιστη απόφαση τού ΕΦΚΑ κόντρα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Μάνα Θέλω να ξέρεις πώς δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Μια ανακοίνωση πριν λίγες μερες του ΕΦΚΑ προαναγγέλλει τίς δύσκολες και απάνθρωπες μέρες πού θα ακολουθήσουν μετά από την 31η Μαϊου 2023.
Η ανακοίνωση αυτή αναφέρει πως δεν θα έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από την 1η Ιουνίου όσοι Ελεύθεροι Επαγγελματίες (αυτό απασχολούμενοι και αγρότες )δεν κατάφεραν να πληρώσουν ή δεν ρύθμισαν τα χρέη τους.
Η υγεία ,η παιδεία,η κατοικία ,η εργασία ,η ασφάλεια και η σίτιση είναι οι ελάχιστες υποχρεώσεις ενός κράτους δικαίου έναντι τών πολιτών σύμφωνα με τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας .
Η τελευταία απόφαση τού ΕΦΚΑ όμως , όλα αυτά τα πετά προφανώς στον κάλαθο τών αχρήστων τής ιστορίας δημιουργώντας προϋποθέσεις για στρατιές (μετά και την δωδεκαετή οικονομική και υγειονομική κρίση) ,ανασφαλιστων ανθρώπων πού δεν θα έχουν δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,άρα και στο δικαίωμα να ζούν στην κυριολεξία .
Στους αρχιτέκτονες αυτής τής καταπτιστης απόφασης ,αλλά και σ εκείνους πού είναι εύκολοι στην δημόσια κριτική τών άλλων( πέρα από κόμματα και ιδεολογίες) βγάζοντας εμπάθεια έναντι τών αδύναμων συμπολιτών μας , εύχομαι να μήν τούς τύχει ποτέ το δίλημμα όπως συνέβη σε μένα κάποτε και αφορούσε την δική μου προοπτική σε σχέση με εκείνη ενός δικού μου ανθρώπου πού ασθένησε βαριά.
Τότε λοιπόν μού ετέθη εκ τών πραγμάτων το ερώτημα ως προς το τι θα έπρεπε να κάνω τελικά με το γεγονος πού είχε προκύψει και θα άλλαζε τραγικά μια πραγματικότητα πού οριζα εγώ έως εκείνη τήν στιγμη και ήταν ήρεμη και ασφαλής.
Να συνεχίσω δηλ. να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου ως προς τον ασφαλιστικό μου φορέα και εν γένει προς το κράτος, ή να προσφέρω όσα είχα και δεν είχα
στην υπηρεσία τής άρρωστης από λευχαιμία μητέρας μου πού είχε κάνει τα πάντα μαζί με τον πατέρα μου για μενα μια ολόκληρη ζωη;;;;;
Βάση τής τεχνοκρατικής αντίληψης πού πλέον αρχίζει να κυριαρχεί στην κοινωνία μας, η απόφαση θα ήταν μια εύκολη διαδικασία αφού η προοπτική τής υγείας τής μητέρας μου είχε αρνητικό πρόσημο
και δεν υπήρχε μέλλον ως προς τήν εξέλιξη της.
Θα μπορούσα εν ολίγοις να μην κάνω τίποτα και να περιμένω το μοιραίο.
Αποφάσισα όμως τότε με την στήριξη τής οικογένειάς μου , και σωστά ,κόντρα στις όποιες αρνητικές προβλέψεις , να είμαι συνεπής ως προς τούς γονείς μου και όχι ως προς ένα ανεπαρκές κράτος έχοντας ήσυχη έως και σήμερα τήν συνείδηση μου παρά την αναμενόμενη εκτίναξη τών προσωπικών μου χρεών .
Έδωσα την μάχη μαζί με όλη την οικογένεια μου ως το τέλος και η ίδια τελείωσε τήν ζωή της με αξιοπρέπεια έτσι όπως αρμοζε στην προσωπικότητα και τήν ιστορία της .
Γιατί εν τέλει το πραγματικό χρέος είναι απέναντι στον άνθρωπο πού πρέπει να προστατέψεις και να σταθείς δίπλα του στα δύσκολα ακόμη και αν τα χάσεις όλα, κι όχι σε ένα απρόσωπο κράτος πού στα δύσκολα τίς περισσότερες φορές είναι ανύπαρκτο και ανεπαρκές.
Τώρα γυρίζοντας πίσω, κοιτάζω τήν φωτογραφία τών αειμνηστων γωνιών μου και σκέφτομαι ότι έπραξα ορθά γιατί στην ζωή υπάρχουν προτεραιότητες πού σε προσδιορίζουν και σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο κάνοντας σε χρήσιμο ή αντίθετα επικίνδυνο για την κοινωνία.
Κάποια μέρα όπως γράφει και ο ποιητής, για ολους ερχεται η στιγμή για να αποφασίσουν με ποιους θα πανε και ποιους θ αφήσουν ,κι εγώ είμαι από εκείνους πού δεν θα άφηναν ποτέ τούς δικούς του ανθρώπους στο άπειροβλητο με βάρκα τήν ελπίδα και τήν θεωρητική στήριξη αυτών πού αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς (εξαίροντας βεβαίως πάντα καί όλως …τυχαίως… τούς εαυτούς τους και τούς προνομιακους κλάδους αυτών).
Ένα κράτος λοιπόν πού αφήνει τον άρρωστο να πεθάνει, πού παίρνει τήν μια και μοναδική του κατοικία αφήνοντας τον κυριολεκτικά στον δρόμο , δεν είναι κράτος δικαίου αλλά μια καταπτιστη εξουσιαστική δομή πού δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών ,αλλά μιας
νομενκλατούρας ισχυρων συμφερόντων πού προτάσσει το εγώ έναντι τού εμείς .
Όσο για εκείνους τούς λαλιστατους καθημερινούς σχολιαστές πού υποστηρίζουν με πάθος και μοχθηρία , θέσεις σαν κι αυτές πού έχουν ως αποτέλεσμα ανθρώποι να είναι ανασφαλιστοι και στον δρόμο , χαρακτηρίζοντας τους ευκόλως ως κακοπληρωτες και μπαταχτσιδες … ένα μονάχα θα τούς πω επαναλαμβάνοντας την αρχική μου διαπίστωση …
Εύχομαι να μην τούς επισκεφθεί ο καρκίνος όπως έγινε με τήν δική μου μητέρα ,ή οποιαδήποτε άλλη βαρειά ασθένεια σε μια δύσκολη στιγμή τής ζωής τους ,γιατί τότε θα αναθεωρήσουν όλα όσα πρεσβεύουν σήμερα με ευκολία και εκ τού ασφαλούς,και θα αισθανθούν το αδιέξοδο μιας τεχνοκρατικής αντίληψης για την ζωή και τον άνθρωπο .
Ακριβώς εκείνη την στιγμή είναι πού θα αντιληφθούν πόσο λάθος προσεγγίζουν την πραγματικότητα και τον άνθρωπο ως οντότητα μέσα στην κοινωνία ,μα τότε θα είναι αργά.
Και λέω θα είναι αργά, γιατί η κοινωνία μας θα έχει μετατραπεί σε μια κοινωνία άγριων ζώων που θα κατασπαράζει πρωτίστως τούς ίδιους , τα παιδιά τους ,και τα παιδιά τών παιδιών τους.
Έστω λοιπόν αυτή τήν ύστατη στιγμή ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας όλοι μηδενός εξαιρουμενου όχι υπηρετούντες κόμματα και ακραίες αντιλήψεις τεχνοκρατών ,αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο όπως προανέφερα ,ως αξία και οντότητα για να αλλάξουμε αποφάσεις πού θίγουν το μέλλον και τήν προοπτική μιας ολόκληρης κοινωνίας .
Γιατί αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος.
