Α.Γ Καλλής: Αποχαιρετώντας το φώς εκ τού φωτός ( στην μνήμη τού Αρχιεπισκόπου Αναστάσιου)


Α.Γ Καλλής: Αποχαιρετώντας το φώς εκ τού φωτός ( στην μνήμη τού Αρχιεπισκόπου Αναστάσιου)
Όταν έρθει η στιγμή να αποχαιρετήσεις έναν καλό και άξιο άνθρωπο πού μπορεί να ορίσει με την ζωή,την πράξη και την πορεία του την αγιοσύνη,δεν αναλύεις, απλά σιωπάς και σκέφτεσαι πόσο ομορφότερος θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν σαν κι αυτόν υπήρχαν κι άλλοι,κι άλλοι,κι άλλοι πολλοί πού σημαία τους θα ήταν η αγάπη τού πλησίον ( του όποιου πλησίον ανεξάρτητα από το χρώμα,την κοινωνική θέση,την κοινωνική τάξη,την ιδεολογική ή θεολογική προσέγγιση), ο σεβασμός,η αλληλεγγύη,η άδολη και χωρίς ανταλλάγματα προσφορά.Όμως όπως θα λέγε και ο Σεφέρης…πήραμε την ζωή μας λάθος..κι αλλάξαμε ζωή. Μεταφράσαμε λάθος και κατά το δοκούν την αγάπη,την άρνηση ιδιοκτησίας,τη συγχώρεση,την απαξίωση τού πλούτου,και απαξιωσαμε ότι δεν συμφωνεί ή συντάσσεται με τις αρχές μας.Εν ολίγοις απαξιωσαμε τον Άνθρωπο ως οντότητα βάζοντας τον στο περιθώριο τής ιστορίας,και αντικαταστήσαμε αρχές και αξίες με την απόκτηση υλικών αγαθών πού καθορίζουν βλακωδως την θέση μας στην αξιακη κλίμακα μιας παρηκμασμένης κοινωνίας τού φαίνεσθαι και όχι τού είναι.Γιναμε όλοι προφήτες στη θέση τού προφήτη, αναμάρτητοι,γνώστες των πάντων ,έτοιμοι και πρόθυμοι να πετάξουμε τον λίθο , έτοιμοι να σταυρώσουμε το ανεσπερο φως τής δικαιοσύνης.Και να πού μέσα στο απόλυτο σκοτάδι μια ακτίνα φωτός έδειξε το δρόμο , στούς ταπεινούς και καταφρονεμενους , στούς μη έχοντες, στούς πονεμένους, στούς ακληρους , στούς άστεγους, στούς κατατρεγμένους,στούς αδικημένους, στούς μη έχοντες πλέον ελπίδα και πίστη.Πορεύτηκε με αρετή και τόλμη όπως θα λέγε και ο Κάλβος και είχε όνομα άμεσα συνδεδεμένο συμβολικά τουλάχιστον στην πρώτη φάση του μέχρι να το αποδείξει στην πράξη ,με την ανάσταση και την ανάταση τού Θεανθρώπου, πού πεθαίνει στην καθημερινότητα του πριν πεθάνει,για να μην πεθάνει όταν πεθάνει στην λησμονια τού εφήμερου.Το όνομα αυτού,Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος Γιαννουλάτος…Σύντροφος στα δύσκολα ,στα εκ πρώτης αξεπέραστα,στα φοβισμένα χρόνια τής ψυχής, τής αλλαγής, τής προσμονής,στα δύσκολα χρόνια όπου υπέρτατος νόμος είναι το μίσος και η οργή,η προκατάληψη και η υπεροψία,στα δύσκολα χρόνια όπου παράφρονες ηγέτες σκοτώνουν παιδιά ,λεηλατούν συνειδήσεις, καταδιώκουν αυτούς πού πεινούν και διψούν χτυπώντας την πόρτα απεγνωσμένα για βοήθεια.Και ακούστηκε εκ τού περισσευματος τής καρδίας του το στόμα του να λαλεί (Μάτθ.ΙΒ 34,Λουκ.ΣΤ 45)…να λαλεί και να πράττει έτσι όπως μονάχα ξέρουν να πράττουν οι εκλεκτοί τού κόσμου χωρίς μίσος,πάθος και οργή,έτσι όπως μονάχα ξέρουν να πράττουν οι επαναστάτες ,οι ασυμβίβαστοι,οι έχοντες το βλέμμα ψηλά κι απέραντα στις καρδιές τών ανθρώπων
Αιωνια του η μνήμη