Περιλάλητος Ολυμπιονίκης και περιοδονίκης, ο επιφανέστερος πυγμάχος κατά τη γνώμη των ιστορικών της εποχής. Γιγαντόσωμος, με ωραίο πρόσωπο, με περήφανο περπάτημα και αγαλματένια στάση που προκαλούσε το θαυμασμό. Το ανάστημά του πρέπει να ήταν γύρω στο 2,20 μ. ( τεσσάρων πηχών και πέντε δακτύλων) ο Διαγόρας, σύμφωνα με το σχολιασμό του Πινδάρου. Ο Πίνδαρος τον λέει «πελώριο». Τον έλεγαν ευθυμάχα γιατί όταν αγωνιζόταν δεν έστρεφε ποτέ στα πλάγια, δεν έσκυβε και δεν απέφευγε ποτέ τον αντίπαλο. Λέγεται ότι η επίδοση του Διαγόρα στον αθλητισμό και η ανάδειξή του σε όλους τους πανελλήνιους αγώνες της εποχής του, οφείλεται και στο ότι ζήτησε να δοξαστεί στον αθλητικό στίβο γιατί δεν είχε πεδίο δράσεως στον πολιτικό επειδή δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τους Αθηναίους που είχαν υπαγάγει τη Ρόδο στην ηγεμονία τους, ύστερα από τους μηδικούς πολέμους. Την εποχή εκείνη η γυμναστική είχε μεγάλη ανάπτυξη στη Ρόδο. Οι πληροφορίες αυτές είναι από το βιβλίο του Μ. Παπαϊωάννου «Διαγόρας Ο Ρόδιος» Σελ. 29.
Ο Διαγόρας ήταν απόγονος της οικογένειας Ερατιδών-Διαγοριδών (Ηρακλειδαί). Ο Έρατος ήταν βασιλεύς των Αργείων, και πρόγονος του Διαγόρα. Ο Δαμάγητος ήταν βασιλεύς της Ιαλυσού, πατέρας του Διαγόρα, και σύζυγός του ήταν η τριτοκόρη του ξακουστού βασιλέα των Μεσσηνίων του Αριστομένη, με χρησμοδότηση των Δελφών.
Ποια ήταν τα παιδιά του;
Ο Δαμάγητος, ο Ακουσίλαος, ο Δωριεύς, η Φερενίκη (με σύζυγο τον Καλλιάνακτα), η Καλλιπάτειρα. Εγγονοί του Διαγόρα ήταν ο Ευκλής, υιός της Φερενίκης και του Καλλιάνακτα και ο Πεισίροδος υιός της Καλλιπάτειρας.
Ο Διαγόρας σε τι αθλήματα αγωνιζόταν και τι νίκες είχε;
Στην Πυγμή: 79η Ολυμπιάς 464 π.Χ δύο φορές στη Νεμέα, τέσσερις στα Ίσθμια, στα Πύθια (στους Δελφούς) πολλές φορές, στη Ρόδο, στην Αθήνα, στο Άργος, στο Λύκαιο, στην Αίγινα, στην Πελλήνη, στις Πλαταιές, στη Θήβα, στα Μέγαρα και αλλού.
Τι σημαίνει ήταν περιοδονίκης, ευθυμάχας και τρισόλβιος;
Περιοδονίκης σημαίνει ότι νικούσε σε όλους τους πανελλήνιους αγώνες: Ολυμπία- Νεμέα- Ισθμια-Πύθεια. Το ευθυμάχας αναφέρεται στον τρόπο που αγωνιζόταν και τρισόλβιος σημαίνει τρεις φορές ευτυχής.
Υπάρχει κι ένας μύθος για τη γέννησή του!
Εξαιτίας της δοξασμένης σταδιοδρομίας του μεγάλου αθλητή, οι συμπατριώτες του Ρόδιοι φρόντισαν να του αποδώσουν θεϊκή καταγωγή. Η μάνα του, η οποία δεν αναφέρεται ωστόσο κάπου ποια ήταν, βρέθηκε στην εξοχή και από την πολλή ζέστη αναγκάστηκε να καταφύγει στο ιερό του Ερμή. Εκεί τη βρήκε κοιμισμένη ο Θεός και την πλησίασε. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα» Παλαιολόγου Σελ. 268
Ο Πίνδαρος έγραψε ύμνους για εκείνον!
Ο μέγιστος Πίνδαρος των λυρικών της αρχαιότητας, όταν ο Διαγόρας νίκησε στην Ολυμπία το 464 π.Χ στην πυγμή, έκαμε προς τιμήν του έναν ύμνο τον Ζ΄ Ολυμπιόνικο που είναι από τους ωραιότερους ύμνους του, κι έγινε αφορμή να δοξασθεί όχι μόνο ο νικητής Διαγόρας, αλλά και η πατρίδα του Ρόδος. «Ιστορία της Ρόδου Χ.Ι. Παπαχριστοδούλου Σελ. 193
Οι Διαγορίδες, μετά την επικράτησή τους στους πανελλήνιους αγώνες, καθιέρωσαν με τον Ζ΄ Ολυμπιόνικο την παρουσία τους και στο χώρο της τέχνης. Ύστερα από λίγα χρόνια, όπως φαίνεται από την πορεία των γεγονότων, η οικογένεια των Διαγοριδών πήρε στα χέρια της την πρωτοβουλία για την τύχη του νησιού. «Αρχαία Ρόδος» Γ. Ρ. Κωνσταντινόπουλος Γεν. Έφορος Αρχαιοτήτων Σελ. 41-42
Για τον 7ο Ολυμπιόνικο του Πινδάρου μάλιστα, γραμμένο στα 464 π.Χ για τον περίφημο Διαγόρα από την Ιαλυσό, αναφέρεται ότι οι Ρόδιοι τον είχαν με χρυσά γράμματα χαράξει πάνω σε πλάκα, αφιερωμένη στο Ιερό της Λινδίας Αθηνάς, επειδή υμνούσε τη μυθική ιστορία του νησιού τους. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα» Ι. Θ. Κακριδής Σελ 142
Ήταν πολύ σημαντικό να σου γράψει τότε ύμνο ο Πίνδαρος;
Όταν στα 485 π.χ στους αγώνες της Νεμέας ένας έφηβος από την Αίγινα ο Πυθέας, νίκησε στο Παγκράτιο, οι συγγενείς ζήτησαν από τον Πίνδαρο, τον Θηβαίο χορικό ποιητή να γράψει γι αυτόν έναν επινίκιο ύμνο επειδή όμως τους γύρεψε τρεις χιλιάδες δραχμές αμοιβή είπαν πως προτιμούν με τα ίδια χρήματα να παραγγείλουν ένα χάλκινο ανδριάντα του νέου. Αργότερα μετάνιωσαν και έδωσαν την παραγγελία στον Πίνδαρο. Και ο ποιητής αρχίζοντας τον ύμνο του, βρήκε την ευκαιρία να υπερασπιστεί την τέχνη του: «Γλύπτης δεν είμαι, για να φκιάνω αγάλματα, που στέκονται στην ίδια πάντα βάση ασάλευτα, Τραγούδι εσύ γλυκό, σ΄ όποιο καράβι ανέβα και σ΄ όποια βάρκα, κι απ΄ την Αίγινα φέρε παντού το μήνυμα για τον Πυθέα, του Λάμπωνα το γιό τον αντρειανό, στα Νέμεα πως επήρε το στεφάνι νικώντας στο Παγκρήτιο, πριν ακόμα το πρώτο χνούδι δείξει- σαν το κλήμα που πρωτανθίζει- στ΄ απαλά του μάγουλα». Ανάμεσα στις δύο τέχνες, την ανδριαντοποιία και την ποίηση, είναι η δεύτερη που εξυπηρετεί προσφορότερα τη δόξα του νικητή, πιστεύει ο Πίνδαρος. Το άγαλμα στημένο μένει ακίνητο, και μόνο όσοι τύχαινε να περάσουν να διαβάσουν την επιγραφή θα μάθαιναν για τον νικητή και την άθλησή του. Τον ύμνο του Πινδάρου όμως από την πρώτη ώρα που θα ακουστεί στη γιορτή θα τον πάρουν και θα τον τραγουδήσουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας
Και το θάνατο ακόμη οι Θεοί τον έστειλαν γλυκό και τιμημένο στον τρισόλβιο άνδρα!
Ήταν στα 448 π.Χ στην 83η Ολυμπιάδα. Περήφανος πατέρας ο Διαγόρας, μέσα στο Στάδιο παρακολουθούσε τους τρανούς γιούς του που αγωνίζονταν. Ο κόσμος τον τριγύριζε, τον αγκάλιαζε, και τον συνέχαιρε, όταν για δεύτερη φορά, το όνομά του αντιλαλούσε χάρη στη νίκη των γιών του από το στόμα του βροντόφωνου κήρυκα:
Δαμάγητος, ο Διαγόρου, Ρόδιος νικά Πυγμήν! Ακουσίλαος, ο Διαγόρου, Ρόδιος νικά Πυγμήν! Ακουσίλαος, ο Διαγόρου, Ρόδιος νικά Παγκράτιον!
Παίρνουν τα στεφάνια τους τα σεμνά παλικάρια, λάμπουν τα αρρενωπά τους πρόσωπα από τη χαρά. Το στεφάνι του Ολυμπιονίκη εθεωρείτο απόκτημα πολυτιμότατο και το να είναι κανείς Ολυμπιονίκης ή να κατάγεται από οικογένεια Ολυμπιονικών εκτιμάτο πολύ και ήταν σαν τίτλος ευγενείας. Τρέχουν. Ξέχασαν τον ιερό μόχθο που τους κόστισαν οι πολυπόθητες νίκες. Εκεί στο ανάχωμα, ανάμεσα στο πλήθος βρίσκεται ο πατέρας, ο Διαγόρας, ο μεγάλος Διαγόρας, ο ευθυμάχας. Τρέχουν. Αγκαλιάζονται. Ο πατέρας είναι βαθιά συγκινημένος. Τα παιδιά με μια αυθόρμητη κίνηση του φορούν τα στεφάνια της νίκης τους. Το πλήθος αλαλάζει. Εύγε… Εύγε… Ζήθι Διαγόρα, τρισόλβιε… Οι νέοι, στον ενθουσιασμό τους σηκώνουν τον πατέρα στα χέρια, τον κρατούν στους ώμους, προχωρούν στο στίβο. Θέλουν να τον δείξουν στον κόσμο. Να δείξουν την περηφάνια τους, να χαρούν τη δική του περηφάνια. Τα πλήθη επευφημούν, τους ραίνουν με λουλούδια και με δάφνες. Είναι ο θρίαμβος της ζωής του Διαγόρα. Και τότε, μέσα από το πλήθος ακούγεται μια φωνή. Είναι ένας Σπαρτιάτης, που λέει: «Πέθανε πια Διαγόρα. Άλλο δεν σου μένει παρά να ανεβείς στον Όλυμπο»!
Πηγή: enosirodion.gr
