Η καλοκαιρινη γιορτή ήταν κατι περισσότερο, ένα θερμό αντίο στους μαθητές και σε αγαπημένους δασκαλους που συνταξιοδοτηθηκαν και μια συγκινητική στιγμή αναγνώρισης για την πρόεδρο που υπηρέτησε για τέσσερα χρόνια με αγάπη το σχολείο που ήταν και η ίδια κάποτε μαθήτρια
Η κυρία Ασπροποταμίτη κατά τη διάρκεια της ομιλίας της δήλωσε τα εξής:
Καλησπέρα σας,
Σήμερα, καθώς η θητεία μου στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων φτάνει στο τέλος της, στέκομαι μπροστά σας με την καρδιά γεμάτη. Γεμάτη συγκίνηση, γεμάτη ευγνωμοσύνη, γεμάτη μνήμες – από πρόσωπα, στιγμές, αγωνίες και μικρές νίκες. Μα πάνω απ’ όλα, γεμάτη ελπίδα. Γιατί κάθε τι που έγινε, έγινε με πίστη στο φως που αξίζουν τα παιδιά μας.
Αυτά τα τέσσερα χρόνια, προσπάθησα – όχι για το εντυπωσιακό, αλλά για το ουσιαστικό. Δουλέψαμε, πολλές φορές αθόρυβα, με στόχο ένα σχολείο πιο ζωντανό, πιο όμορφο, πιο ανοιχτό. Βάψαμε τους τοίχους, ανοίξαμε τα παράθυρα στη δημιουργία, γεμίσαμε το προαύλιο με χρώματα, παιχνίδι και χαρά. Φροντίσαμε να υπάρχει τεχνολογικός εξοπλισμός, διοργανώσαμε χορούς, εκδηλώσεις, και εκπαιδευτικές ημερίδες, μιλήσαμε για όσα μας ενώνουν ως γονείς, ως άνθρωποι, ως κοινότητα.
Αντισταθήκαμε εκεί που έπρεπε και δεν διστάσαμε να έρθουμε σε αντιπαράθεση με τα κακώς κείμενα της Διοίκησης, για την ασφάλεια, για τη σίτιση, για τη θέρμανση, για το δικαίωμα κάθε παιδιού σε ένα σχολείο που δεν είναι “απλός χώρος”, αλλά καταφύγιο και αφετηρία.
Κάποιες φορές όταν ορθώσαμε ανάστημα μπροστά σε παγιωμένες τακτικές του παρελθόντος, πάντα προασπίζοντας τα συμφέροντα των παιδιών, αμφισβητηθήκαμε από μερίδα των Αρχών, αλλά δεν χάσαμε ποτέ τη φωνή μας, ούτε το μέτρο, ούτε την εσωτερική μας πυξίδα.
Προσπαθήσαμε να εμφυσήσουμε στα παιδιά το θάρρος να εκφραστούν, να ανέβουν στη σκηνή, να δημιουργήσουν, να πιστέψουν στον εαυτό τους. Δουλέψαμε για έναν χώρο εκδηλώσεων αντάξιο των ονείρων τους. Διαχειριστήκαμε κάθε ευρώ του συλλόγου σαν να ήταν για το ίδιο μας το παιδί. Κι όταν χρειάστηκε, ήμασταν παρόντες – και στις χαρές, και στις εντάσεις.
Δεν ήμουν μόνη. Τίποτα δε θα είχε γίνει χωρίς τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου, που στάθηκαν με ανιδιοτέλεια, δύναμη και πίστη στο πλευρό μου. Με σύμμαχο τη διεύθυνση, την αγαπημένη Μαρία Ζαντρίμα που έθεσε τα θεμέλια για ένα εξωστρεφές δημόσιο σχολείο και με το διδακτικό προσωπικό πλάι μας, δουλέψαμε με σύμπνοια, ενότητα, σεβασμό και κοινό όραμα.
Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα χωρίς εσάς, τους γονείς, που με εμπιστευτήκατε.
Και πάνω απ’ όλα δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα χωρίς τα παιδιά. Γιατί κάθε φορά που κουραζόμουν, τα σκεφτόμουν και έπαιρνα δύναμη.
Στα μάτια τους καθρεφτίζεται το αύριο, και οφείλουμε να τους το παραδώσουμε λίγο πιο φωτεινό από ό,τι το βρήκαμε.
Φεύγω με τη βεβαιότητα ότι όσα έγιναν, έγιναν για καλό. Κι αν άφησα ένα μικρό αποτύπωμα σε αυτό το σχολείο, εύχομαι να είναι από εκείνα που δε σβήνονται. Να λειτουργήσει ως βάση για κάτι ακόμη καλύτερο.
Αποχωρώ με το κεφάλι ψηλά, γεμάτη ευγνωμοσύνη, και παραδίδω τη σκυτάλη με εμπιστοσύνη στη συνέχεια του Συλλόγου, με την ευχή και τη βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει να υπηρετεί με την ίδια αφοσίωση τον σκοπό του.
Η συμμετοχή μου ήταν τιμή. Και αυτές οι δύο θητείες, ένα μάθημα ζωής.
Κλείνω με βαθύ, ειλικρινές ευχαριστώ:
– Σε κάθε μέλος του συλλόγου που στάθηκε, δούλεψε, νοιάστηκε. Στη διεύθυνση και στους εκπαιδευτικούς που τίμησαν τον ρόλο τους– Σε όλους εσάς που συνεισφέρατε, ο καθένας με τον τρόπο του.
Και κάτι που θέλω να πω στα παιδιά :
Τα λάθη σημαίνουν ότι προσπαθείς . Μην το βάζεις κάτω! και μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε, να ανακαλύπτετε τον κόσμο γύρω σας και να κάνετε όμορφες τις μέρες σας !
Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Για την πορεία. Για την εμπιστοσύνη. Για τη δυνατότητα να προσφέρω.
Κι όπως πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου : όταν δίνεις με αγάπη, τίποτα δε χάνεται.
