Αντωνοπούλου-Ρούκη Κατερίνα: Η Αφροδίτη της Μήλου
Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ Ήταν 8 ΑΠΡΙΛΗ 1820, όταν η υπέροχη ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ανακαλύφθηκε και άλλαξε την αντίληψη περί Γυναικείας Ομορφιάς στον Δυτικό Πολιτισμό του 19ου αιώνα, δίνοντας της ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ…!!! Την ΑΦΡΟΔΙΤΗ της ΜΗΛΟΥ δεν την έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, αλλά, τη βρήκε τυχαία μέσα σε σύννεφα σκόνης και ιστούς αράχνης κάποιος αγρότης στη Μήλο, ενώ έβγαζε πέτρες από αρχαία ερείπια για να τις ξαναχρησιμοποιήσει, όταν η τσάπα του χτύπησε σε έναν θόλο, κάτω από τον οποίο αναπαυόταν το μαρμάρινο αριστούργημα. Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ εκτίθεται στο ΜΟΥΣΕΙΟ του ΛΟΥΒΡΟΥ στο ΠΑΡΙΣΙ από το 1821, όπως και ένα πιστό αντίγραφο της στο Mουσείο της Μήλου. Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, αποπνέει θηλυκότητα και αισθησιασμό και καθώς στέκει αγέρωχη και ημίγυμνη στο βάθρο της, μόνο με ένα ιμάτιο δεμένο γύρω από τους γοφούς της, προκαλεί απεριόριστο θαυμασμό στα πλήθη των επισκεπτών του Λούβρου, όπου ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ τώρα, στους γητευτικούς γοφούς της, επιζητώντας την «ΑΓΚΑΛΗ» της…, παρότι αυτή, κυριολεκτικά, δεν πρόκειται να έρθει ποτέ… Στο άκρο του αριστερού χεριού η θεά Αφροδίτη κρατούσε ένα μήλο, το «μήλον της Έριδος»– και με το δεξί συγκρατούσε το πτυχωτό φόρεμα που έπεφτε στα γόνατά της», παρόλο που το γλυπτό σήμερα είναι ακρωτηριασμένο. Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ της ΜΗΛΟΥ αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα διασημότερα αγάλματα της Αρχαίας Ελληνικής γλυπτικής Τέχνης. Είναι έργο της Υστερης Ελληνιστικής Περιόδου (τέλη 2ου αιώνα π.Χ.) από λευκό παριανό μάρμαρο. Εχει ύψος 2,02 μ. και βάρος 900 κιλά και εντυπωσιάζει με την ομορφιά και την αρμονία του. Δημιουργός αυτού του αριστουργήματος θεωρείται ο Αγήσανδρος ή ο Αλέξανδρος, γιος του Μηνίδη από την Αντιόχεια. Και μόνο η αναφορά του ΟΝΟΜΑΤΟΣ της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ της ΜΗΛΟΥ, πυροδοτεί μύριες σκέψεις, διεγείρει καλέσματα, ζεύει και περιφέρει τον άνθρωπο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟ στα ΚΑΛΛΗ της. Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ κατά τον ΟΜΗΡΙΚΟ ΥΜΝΟ είναι «ΠΟΛΥΧΡΥΣΗ», κατά τον ΟΡΦΙΚΟ ΥΜΝΟ είναι η ΜΗΤΗΡ των ΕΡΩΤΩΝ. Ο ΣΕΦΕΡΗΣ στα «Περιστατικά Γ’» την αποκαλεί «ΑΝΑΕΡΗ», τόσο ελαφριά και λεπτή που μοιάζει να αιωρείται, να μην αποτελείται από ύλη. Ο αιγαιοπελαγίτης ΕΛΥΤΗΣ, εραστής οτιδήποτε αλιγενούς, θα την ονομάτιζε ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΕΥΡΥΦΑΕΣΣΑ, δηλαδή ΠΛΑΤΥΦΩΤΗ. Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, παρόλο που στα πρώτα του ποιήματα εμφανίζεται ταγμένος στην πιστή αποτύπωση, τη ρεαλιστική αναπαράσταση και την απάθεια, εν αντιθέσει με την υπερπροβολή συναισθημάτων του ρομαντισμού, στην «Ξενιτεμένη» λοξοδρομεί και προσδίδει στην Αφροδίτη τον όρο «ΟΝΕΙΡΟ» και τον τίτλο «ΠΗΓΗ της ΑΡΕΤΗΣ». Ο ΔΡΟΣΙΝΗΣ, για τη «Διαλαλήτρα μεσ’ στ’ άσκημα του Ωραίου», φαντασιώνεται την «αγκάλη» της, ελλείψει των χεριών της, οραματίζεται την επιστροφή της στα «κυματόδεντρα λευκά χαλίκια». Ο ΝΤΑΛΙ είναι εμμονικός μαζί της, επαναλαμβάνει τη φιγούρα της 28 φορές στον «Παραισθησιογόνο ταυρομάχο», ενσωματώνει συρτάρια στο καλλίπυγο κορμί της, στο «Venus de Milo with Drawers». Ο ΠΙΚΑΣΟ την υμνεί το 1907 στις «Δεσποινίδες της Αβινιόν». Ο ΜΠΟΤΙΤΣΕΛΙ αντέγραψε την ντροπαλή κίνησή της στον περίφημο, ομώνυμο πίνακα. Η εκθαμβωτική Άβα Γκάρντνερ την ενσαρκώνει στο «One Touch of Venus», προκαλώντας, μετέπειτα, τον παράφορο έρωτα του Φρανκ Σινάντρα. Η πληθωρική Έβα Γκριν, στην ταινία The Dreamers, το προτελευταίο πόνημα του κορυφαίου Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, εμφανίζεται γυμνή με μαύρα γάντια, σε μια αλληγορία για την απουσία των χεριών της. Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΕΝΑΗ, ΑΕΙΘΑΛΗ, ΑΝΑΕΡΗ, ΠΛΑΤΥΦΩΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ που ταξίδεψε από την Μήλο στον Λούβρο, από την Αρχαιότητα στον 21ον αιώνα και εξακολουθεί ν’αναδύεται ως ένα από τα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΕΡΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΝΤΑ ΣΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ και της ΟΜΟΡΦΙΑΣ!!!
