Α.Γ Καλλής: Κάποιο προπολεμικό Πάσχα στην Νεμέα
Ο πόλεμος πλησίαζε,οι δυσκολίες ανυπέρβλητες,τα μαύρα σύννεφα άρχισαν να σκιάζουν το μέλλον και την προοπτική τών αφανών πού πάλευαν με τα άγρια κύματα μιας δύσκολης καθημερινοτητας.
Στα πρόσωπα ζωγραφισμένη η ανησυχία,η αγωνία ,το αβέβαιον ως αποτέλεσμα μιας ρευστής πραγματικότητας πού κυριαρχούσε στην Ευρώπη.
Κι όμως υπήρχε μια μέρα άτυπης ανακωχής από την σκληρή καθημερινότητα,μια μέρα πού επιτρεπονταν τα όνειρα,το ανέμελο γέλιο,οι χαλαρές συζητήσεις,μια μέρα που μπορούσες να ταξιδέψεις τα όνειρα σου παντού χωρίς εισιτήριο,χωρίς υποχρεώσεις,χωρίς θα,όταν και ίσως,μια μέρα δεμένη με την Ανάσταση του Κυρίου μέσα από μια παράδοση πού μετά τον Γολγοθά ήθελε να ακολουθεί η λύτρωση ,η απελευθέρωση,ο θρίαμβος τού καλού έναντι τού κακού.
Αυτή τη μέρα κυριαρχούσε η σύναξη των φίλων, τών πραγματικών φίλων,αυτών πού πρωτοστατούν στα δύσκολα τις στιγμές πού το θόλο και ανήσυχο βλέμμα πέφτει πρώτα στο εικονοστάσι κάτω από το κρεμαστό καντήλι ,εκείνο πού τυλίγεται από μια τελευταία ανάσα πού γίνεται φωνή ,κραυγή παράκληση πού βγαίνει από τα έσω μέσα απο ένα… βοήθα με θεέ μου… βοήθα με
Για τέτοιους φίλους μιλάμε …καρδιακους… πού στο πρόσωπο τους βλέπεις την ζωή σου να αποκτά νόημα γιατί το ναι είναι ναι ,και το όχι όχι…
Αυτοί οι καρδιακοί φίλοι λοιπόν κάθονταν στο τραπέζι το πασχαλινό ,τραπέζι με τα απαραίτητα χωρίς υπερβολές… (πού και να τις ήθελαν δεν υπήρχαν) ,τραπέζι που μοιραζόταν στα ίσια το ψωμί,το κρασί,το κρέας ,η χαρα,η ευτυχία.
Εκείνη την ημέρα ,την μέρα τού Πάσχα γινόταν η σύναξη των φίλων…
Σήκωναν τα χέρια ψιλά σαν δέηση προς τον Θεό, με τα γυάλινα ποτήρια τους πού περιείχαν το Νεμεατικο νέκταρ εντός τους, και εύχονταν μέσα από την καρδιά τους υγεία…και να πάνε όλα καλα…
Φορούσαν ότι καλύτερο είχαν..έδιναν το φιλί της αγάπης,τσουγκριζαν τα κόκκινα αυγά , καθώς τα παιδιά τους έπαιζαν εκεί γύρω ανέμελα,και τα μεγαλύτερα κορίτσια και αγόρια γελούσαν , μιλούσαν αντάλλασσαν βλέμματα αθώα, ένοχα ,εφηβικά…πού μοιραζόταν τις ανησυχίες τους απ’ αυτά πού άκουγαν διαρκώς από τούς μεγάλους..
Λες να γίνει πόλεμος Γιώργο ;…Αστα μωρέ Κικη αυτά τώρα μέρα πού είναι ..Δίκιο έχεις.. Χορεύουμε;…Γιατί όχι; Πάμε λοιπόν παιδιά
Κι άρχιζαν όλοι σιγά σιγά να τραγουδάνε, να χορεύουν ,να συμμετέχουν σε μια ιεροτελεστία πού η ψυχή και το σώμα αναστενονταν ,απελευθερώνονταν από το βάρος τού θανάτου τής συνήθειας και τής πεζής πραγματικότητας …
Κι άρχιζε το τραγούδι με μπροσταρηδες τούς καλιφονους .. και να ο βαφτιστικός…
<<σφυξε με κι ενωμένα τα χείλη ας μένουν>>… Οπερέτες..δημοτικά.. ευρωπαϊκά, λαϊκά…
Οι πρώτοι μεζέδες…άλλο ένα κρασί..κάτσε και συ κουμπάρε..
Τέλη θυμάσαι τότε;;..πως δεν θυμάμαι βρε Πάνο πήγε η καρδιά μας στην Κούλουρη …τι περάσαμε μωρέ…τι περασαμε τοτε..όμως είμαστε εδώ Πάνο.. μαζί …ολοι ,κι αυτό είναι το πιο σημαντικό..Μαριγώ δεν φέρνεις λίγο ακόμη κρασί ; Ναι Πάνο .. Αγγελική μου με βοηθάς;;..Πάμε Μαριγώ …πάμε …
Κι η μέρα τελείωνε αργά το απόγευμα κοντά στο βράδυ…με τα πρόσωπα ,λες από θαύμα, να χουν πάρει όλα ένα φως σαν εκείνο τής Ανάστασης ,απ’ τα μικρά εκατοντάδες κεράκια του εκκλησιάσματος,,σαν πολλοί μικροί ήλιοι κάτω απ’ το παλιό Χαγιάτι , πού φώτιζαν τις σκοτεινές μέρες,τις σκοτεινές σκέψεις κι έδιναν ξανά ελπίδα για την αυριανή μέρα πού σε λίγες ώρες ξεκίναγε
Άντε και τού χρόνου παιδιά…
Και τού χρόνου.. κι έχει ο θεος
(Αφιερώνω το κείμενο μου αυτό ,σε δύο καλούς φίλους. Το Παναγιώτη Στέφα και τον Τέλη Καλλή τον παππού μου ,πού μέχρι το τέλος τής ζωής τους μαζί με τις γυναίκες τους Μαριγώ και Αγγελική όπως και με τα παιδιά τους έζησαν αγαπημένοι και ενωμένοι στα δύσκολα ..όταν έφυγε σε νεαρή ηλικία ο Γιώργος ,και στα εύκολα …όπως ήταν κάποτε οι φίλοι με δύο σώματα και μια καρδιά)
