Α.Γ Καλλης: Αέρινες σιωπές
Tα μάτια στραμμένα στον ουρανό.
Στις γυάλινες οθόνες το αιματινο ποτάμι να ουρλιάζει αναζητώντας διέξοδο.
Οι μηχανές να μουγκρίζουν όπως οι δαίμονες την στιγμή τού εξορκισμού.
Να ναι δέηση ;Να ναι υμνος ;Να ναι επιθανάτιος ρόγχος;
Στο όρος των Ελαιών ένα βήμα από τη φρίκη ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα
.Δυο σταυροί από τίμιο ξύλο ,ασπρα καθαρα σεντόνια στα νεκροκρέβατα,σημαίες ,λάβαρα ,
ατελείωτοι λόγοι επιφανων.
Ποιο να είναι άραγε το χρώμα τής θάλασσας όταν η ζωή συναντάει το θάνατο στον βυθό της;
Ποιο να είναι άραγε το χρώμα τής θλίψης, τής απόγνωσης , τής περηφάνειας, τής αυτοθυσιας ;
Ποιο να είναι άραγε το χρώμα τής ζωής;
Πόσα γιατί σ έναν κόσμο πού το αυτονόητο γινεται ζητούμενο και το ζητούμενο παραπομπή στα αν και όταν ενός ιστορικού συγγράμματος πού θα αναζητά πάντα την <<αλήθεια>>…χωρίς πραγματικά να την έχει ανάγκη.
Και η επόμενη μέρα;
Μια είδηση ακόμη με κωδικό και όνομα αναφοράς ανάμεσα σε τοσες αλλες,ευχολόγια χωρίς αντίκρισμα,χιλιάδες ερωτήσεις και λεπτομέρειες για να χορτάσει το φιλοθεαμον κοινό την δίψα του ,την ακόρεστη δίψα του γύρω από την αρένα της <<πληροφόρησης>>…
Απευθείας συνδέσεις..απευθείας καταθέσεις…απευθείας αναθέσεις..Αρχηγοί,πρόεδροι,
γραμματείς και Φαρισαίοι να εκφράζουν την απέραντη θλίψη τους …Το φως λιγοστεύει ,παλιές φωτογραφίες πάνω στον τοίχο,βλέμματα στο κενό,παιδικά παιχνίδια ,τα πρώτα του ρουχαλακια,θυμάσαι τις πρώτες του λέξεις…Όχι,όχι δεν μπορεί να είναι αλήθεια…
Πατέρα συγχωραμε πού φεύγω..
Μάνα μην κλαίς ..
Μείνε λίγο ακόμη αγόρι μου
Δεν μπορεί .. δεν μπορεί να είναι αλήθεια…Σε θέλω εδώ …ζωντανό… όχι αθάνατο νεκρό…
Άπλωσε το χερακι σου να το κρατήσω …είναι παγωμένο…μη μου φεύγεις…
Πατέρα συγχωραμε πού φεύγω ..
Μάνα μην κλαίς …μην κλαις
