Γιώργος Φερετζάνης: Ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις
Ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις
Αν ξεφεύγαμε για λίγο από τον προεκλογικό πυρετό και καθόμασταν ήρεμα να σκεφτούμε ποια πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά της ιδανικής προεκλογικής διαδικασίας, θα καταλήγαμε αβίαστα στα εξής: η κοινωνία καλείται να αξιολογήσει την απερχόμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, να την συγκρίνει με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και να επιλέξει την επόμενη κυβέρνηση με βάση τον προγραμματικό λόγο των κομμάτων, συγκρίνοντας αφενός το περιεχόμενο του αφετέρου την αξιοπιστία του φορέα του.
Η Νέα Δημοκρατία κατέρχεται στις εκλογές με το σύνθημα «Σύγκριση, όχι Σύγκρουση» και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Γιατί η Ελλάδα συστηματικά αλλάζει.
Η δυναμική είσοδος στην ψηφιακή εποχή έχει την σφραγίδα των τεσσάρων τελευταίων ετών. Ο μέσος πολίτης δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Κι όμως υπήρχε και ήταν πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μισοί επιστήθιοι φίλοι μου ζουν από την προηγούμενη δεκαετία στο εξωτερικό. Αν μας δίδαξε κάτι η οικονομική κρίση, είναι ότι, υπό συνθήκες ειρήνης, η ανεργία είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία. Παρά τις νέες διαδοχικές κρίσεις, η απερχόμενη κυβέρνηση κατάφερε να εδραιώσει την ελληνική οικονομία ως φιλική προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, με αποτέλεσμα τη δραστική μείωση της ανεργίας (11,4% από 17,2%), επιτυγχάνοντας τον δεύτερο υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην ΕΕ.
Είναι αλήθεια.
Μισό χρόνο μετά την εντολή που έλαβε τον Ιούλιο του 2019 και για δύο σχεδόν χρόνια, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κλήθηκε να προστατεύσει την δημόσια υγεία και να διατηρήσει την κοινωνική ισορροπία εν μέσω μιας πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης με πολλαπλές συνέπειες, προεχόντως στην οικονομία. Η κρίση αυτή έφερε την πρώτη αύξηση των τιμών, το κερασάκι δε στην άνοστη τούρτα δεν ήταν άλλο από τον πόλεμο στην Ουκρανία με τις γνωστές συνέπειες στον πληθωρισμό και την καθημερινότητά μας.
Από την ύφεση στην σταθερή ανάπτυξη παρά τις αντιξοότητες.
Πώς όμως μια ήδη ταλαιπωρημένη οικονομία που συνέχισε να δοκιμάζεται ελέω κορωνοϊού και πολέμου στην Ουκρανία, δηλαδή εν μέσω παγκόσμιας κρίσης, βρέθηκε να αναπτύσσεται σήμερα με ρυθμό 6%; Έχοντας βιώσει την ελληνική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας σε συνθήκες ύφεσης και με μόνιμη τότε επωδό την ανάγκη για ανάπτυξη, εξοικειωθήκαμε με την ορολογία. Κατανοούμε πλέον ότι το να έχεις ρυθμό ανάπτυξης 6%, έχει ιδιαίτερη αξία. Δεν είναι απλοί αριθμοί που αφορούν τους τεχνοκράτες οικονομολόγους και όχι την κοινωνία. Και πράγματι έτσι είναι, παρά το γεγονός ότι η εισαγόμενη αύξηση του πληθωρισμού λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και τα προβλήματα που η ακρίβεια φέρνει στην καθημερινότητά μας, θέτουν σε αμφισβήτηση του λόγω το αληθές. Προσοχή: ο αφορισμός ότι ευημερούν οι αριθμοί αλλά δυστυχούν οι άνθρωποι, είναι άκρως λαϊκιστικός και επικίνδυνος.
Η ατυχία που μας καταδιώκει, μας εξαναγκάζει να ορίσουμε τα οφέλη της τρέχουσας ανάπτυξης για την κοινωνία με αποθετικό τρόπο: πώς θα πορευόταν σήμερα η ελληνική κοινωνία υπό τις παρούσες έντονες πληθωριστικές πιέσεις, αν είχε διατηρηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης και η ανεργία του 2019 (1,9% και 17%, αντίστοιχα); Θα είχε στην περίπτωση αυτή τη δυνατότητα η κυβέρνηση να ασκήσει τον έντονο κρατικό παρεμβατισμό που όλοι είδαμε, για να στηρίξει τον κόσμο της εργασίας, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά; Και αν όχι, πώς θα βιώναμε την υγειονομική κρίση και τώρα την κρίση των τιμών;
Προκύπτει αβίαστα ότι αυτό που κατόρθωσε η απερχόμενη κυβέρνηση και είναι δίκαιο να της πιστωθεί, είναι η διατήρηση της κοινωνικής ισορροπίας υπό συνθήκες διαδοχικών κρίσεων, με βασικό εργαλείο την ενδυνάμωση της οικονομίας. Η διαπίστωση αυτή δεν πρέπει να υποτιμάται. Όχι μόνο διότι οι επιτυχείς αυτοί χειρισμοί δεν ήταν αυτονόητοι ή νομοτελειακοί αλλά προεχόντως διότι η ελληνική κοινωνία κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις διεθνείς κρίσεις της τρέχουσας δεκαετίας, εξουθενωμένη από την τραυματική εμπειρία της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης.
Η δυναμική επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας είναι γεγονός εν εξελίξει με απτά αποτελέσματα. Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι, όταν ισορροπήσει ο υπόλοιπος κόσμος και επανέλθουμε σε συνθήκες διεθνούς κανονικότητας, η κοινωνική ισορροπία του παρόντος εν Ελλάδι θα εξελιχθεί σε κοινωνική ευημερία, άμεσα ορατή και αντιληπτή από όλη την κοινωνία.
Υπό την αντίληψη αυτή, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι το ζητούμενο εν προκειμένω είναι η οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, μόνο ως αυτοκαταστροφικό μπορεί να αντιμετωπιστεί το σενάριο απομάκρυνσης της Νέας Δημοκρατίας από το τιμόνι της χώρας. Με ποδοσφαιρικούς όρους: ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις.
Γιώργος Φερετζάνης
Δικηγόρος – Αντιπρόεδρος ΕΛΓΑ
Υποψήφιος Βουλευτής Κορινθίας ΝΔ
