“Η αναγκαία σιωπή”

Η αναγκαία σιωπή

Η πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αυτής της περιόδου της περισυλλογής, της αυτοκριτικής, της χαρμολύπης, της προετοιμασίας για το Θείο Πάθος και της προσμονής για την Ανάσταση, κυριεύτηκε από αβάσταχτο πόνο και από ατελείωτα δάκρυα.

Η τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη είναι πρωτοφανής στα χρονικά.

Μία ολόκληρη χώρα έχει μετατραπεί σε «βράχο κατάπληκτο», «με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά», κατά  ελαφρά παράφραση των στίχων του Γιάννη Σκαρίμπα. Και πράγματι την δεδομένη στιγμή, η (για πολλοστή φορά) δοκιμαζόμενη Ελλάδα, μοιάζει με «σπασμένο καράβι».

Όσο και εάν ψάξει κάποιος να βρει λόγια για να εκφράσει τα συναισθήματά του, αυτό είναι αδύνατον, διότι είναι αδύνατον ανθρώπινος νους να αντιληφθεί αυτό που συνέβη. 

Συνειρμικά, ανασύρω από την μνήμη μου τα ταξίδια που έκανα ως φοιτητής νομικής προς την Κομοτηνή, περνώντας κι εγώ από τα μέρη αυτά, που λίγες μέρες πριν, βάφτηκαν από το αίμα τόσων αθώων ανθρώπων και μάλιστα νέων ηλικιακά.  

Το τρένο, έχει υπάρξει για πολλούς ένα αγαπημένο μέσο, μεταφέροντας στα ταξίδια του γενιές ολόκληρες και που μαζί με αυτές, συνταξιδιώτες είναι τα συναισθήματα, οι σκέψεις, τα σχέδια, τα όνειρα, οι προσδοκίες, η αγάπη για την ζωή. Για αυτό δεν συμβαδίζει το να είναι συνταξιδιώτης ο ακαριαίος θάνατος.

Είναι αλήθεια, πως η αγωνία του κάθε γονέα για να φτάσει το παιδί του το οποίο ταξιδεύει, ασφαλές στον προορισμό του, διακατέχεται από μία διαχρονικότητα. Ένεκα τούτου, η πολιτεία αυτονόητα οφείλει να έχει ως στόχο της, το να εκμηδενίσει τις πιθανότητες να βγουν αληθινοί οι φόβοι που μοιραία συνοδεύουν την αγωνία αυτή.

Η ασφαλής μετακίνηση, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε κοινότοπα, ότι δεν είναι απλώς ένα δικαίωμα του πολίτη, αλλά συνιστά βασική υποχρέωση του κράτους.

Άραγε πόσος κυνικός ρεαλισμός κρύβεται μέσα σε αυτήν την επίκαιρα οδυνηρή κοινοτοπία.

Όμως, ετούτη την δύσκολη ώρα, το να αναλυθούν νομικά και πολιτικά ζητήματα, ουδέν ωφελεί αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται. Διότι οι κραυγές αυτών που θρηνούν, επιβάλλουν την σιωπή ως αναγκαιότητα αλλά και ως σεβασμό σε εκείνες και σε εκείνους που χάθηκαν.

Μέσα σε αυτή την αναγκαία σιωπή, μόνο η Δικαιοσύνη θα ομιλήσει. Με ψυχραιμία, ορθότητα, πολύπλευρη και ολόφωτη έρευνα.

Αυτό είναι το πιο ιερό καθήκον και η ιερότητά του πηγάζει από την μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι πλέον εδώ.

Η μνήμη τους αυτή ας είναι αιωνία.

Κωνσταντίνος Δ. Παπακωνσταντίνου

Δικηγόρος