”ΟΝΗΣΙΜΟΣ, Ο ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ”, γράφει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ-ΡΟΥΚΗ 

Ο Ονήσιμος, ένας ειδωλολάτρης δούλος, κλέβει τον κύριο του τον χριστιανό πλούσιο Φιλήμονα από τις Κολοσσές της Μικράς Ασίας, και φεύγει για την Ρώμη. Η επιπολαιότητα της νιότης του, η αναζήτηση του άγνωστου, η ικανοποίηση των επιθυμιών και φαντασιών του, τον κάνουν να μη βλέπει τη μεγάλη αγάπη του Κυρίου του Φιλήμονα, που παρόλο δούλος, του φέρεται πάντα στοργικά, σαν παιδί του. Ο Ονήσιμος ασυγκίνητος τρέχει να φύγει σε χώρα μακρινή, στην Ρώμη, κι έτσι αποχωρίζεται από τον Κύριο του τον Φιλήμονα, παίρνοντας δυναστικά, αντάρτικα, το κομμάτι που νομίζει ότι του ανήκει, μη γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα τον οδηγήσει πουθενά, δεν θα τον φέρει στην ελευθερία, στην ζωή, στον παράδεισο, αλλά, στην απόγνωση και στην καταστροφή. Νόμιζε πως μπορεί να τα καταφέρει μόνος του και επομένως δε χρειάζεται την κηδεμονία του Κυρίου του. Ύστερα όμως από λίγο καιρό στην Ρώμη, μη βρίσκοντας δουλειά, περιπλανιέται άσκοπα στους δρόμους της μεγαλούπολης, άφιλος, μόνος, έρημος, φοβισμένος, ταλαίπωρος, αγχώδης, άφωτος, απογοητευμένος, πεινασμένος, σε πλήρη αδιέξοδο και το χειρότερο απέραντα μονάχος στην ξενιτιά. Αυτό που έπαθε ο Ονήσιμος, σαν τον άσωτο υιό, είναι το κατάντημα του κάθε ανθρώπου που ξεμακραίνει από την πηγή, τον Κύριο, τον Θεό… Ο Ονήσιμος νιώθει πραγματική πνευματική ένδεια, πείνα, γύμνια. Μη ξέροντας τι να κάνει, πλησιάζει την Ρωμαϊκή Χριστιανική Κοινότητα. Οι Χριστιανοί της Ρώμης του προσφέρουν πρόθυμα πολύ μεγάλη βοήθεια.

Ο Ονήσιμος μαθαίνει ότι στη Ρώμη βρίσκεται ο υπόδικος Απόστολος Παύλος, τον οποίο έχει γνωρίσει στο σπίτι του Κυρίου του Φιλήμονα και νοιώθει έντονη την επιθυμία να τον επισκεφτεί και να του εξομολογηθεί το αμάρτημα του διότι αισθάνεται μία συνταρακτική μεταβολή μέσα του, έχει αρχίσει να μετανοεί… Αντιλαμβάνεται ότι έχει πέσει στ’ αλήθεια πολύ χαμηλά, ότι έχει αμαρτήσει βαριά, ότι έχει προδώσει την εμπιστοσύνη και την αγάπη του Κυρίου του Φιλήμονα, ότι έχει ξεστρατίσει σε άτακτη ζωή. Ο γκρεμός και η τελική καταστροφή του χάσκουν εμπρός του… Νοιώθει βαθιά την ανάγκη να αποσυνδεθεί από την πράξη του, να ανοιχτεί στον Θεό ώστε να βρει τη δυνατότητα να αναθεωρήσει τον εαυτό του και να ξαναγεννηθεί. Στο έσχατο σημείο της υπαρξιακής μοναξιάς του και εξαθλίωσης, η μόνη ελπίδα που του μένει είναι η επιστροφή. Αλλά πώς να γυρίσει πίσω στον Κύριο του; Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος.

Έτσι μια μέρα, ανάμεσα στους επισκέπτες που δέχεται ο Παύλος στην φυλακή, είναι και ο Ονήσιμος ο δραπέτης δούλος από τους Κολασσούς, ο οποίος ομολογεί στον Απόστολο ότι έκλεψε τον κύριο του τον Φιλήμονα, παλιό μαθητή και φίλο του Παύλου και δραπέτευσε. Και τώρα παρόλο που έχει μετανοήσει, φοβάται να γυρίσει πίσω, φοβάται ότι μόλις ομολογήσει την ενοχή του, θα τιμωρηθεί από τον κύριο του για την κλοπή και την φυγή του.

Ο Απόστολος Παύλος αμέσως αισθάνεται συμπάθεια για τον νεαρό σκλάβο, γι’ αυτό τον συμβουλεύει να ξαναγυρίσει στον Φιλήμονα, να ομολογήσει την ενοχή του, και να δεχθεί την τιμωρία όποια κι αν είναι, εάν έτσι απαιτεί ο Φιλήμων.

«Παιδί μου Ονήσιμε, μην ντρέπεσαι να γυρίσεις πίσω στον Κύριο σου τον Φιλήμονα, και μην κοκκινίζεις να ομολογήσεις την ενοχή σου και να αποδεχτείς την τιμωρία. Ακόμα και αν πρέπει να το ομολογήσεις όχι μόνο μπροστά στον Κύριο σου τον Φιλήμονα, αλλά μπροστά και σε άλλους ανθρώπους και να εξευτελιστείς, ούτε τότε πρέπει να ντρέπεσαι, διότι ντροπή και αισχύνη είναι το να αμαρτάνεις, και όχι το να ομολογείς την ενοχή σου και την αμαρτία σου και να αποδέχεσαι την τιμωρία της. Όταν διέπραξες την αμαρτία, την διέπραξες με τρόπο αναίσχυντο και προκλητικό, τώρα όμως που πρόκειται να την ομολογήσεις, ντρέπεσαι και το αποφεύγεις, ενώ πρέπει να το κάνεις με μεγάλη προθυμία. Διότι δεν είναι ντροπή να ομολογείς τα αμαρτήματα σου, αλλά δικαιοσύνη και αρετή. Διότι εάν δεν ήταν δικαιοσύνη και αρετή δεν θα έδινε ο Θεός αμοιβή. «Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς». Ποιός ντρέπεται να πράξει κάτι από το οποίο θα γίνει δίκαιος; Ποιος ντρέπεται να ομολογήσει τα αμαρτήματα, για να απαλλάξει τον εαυτόν του από τα αμαρτήματα; Η ειλικρινής ομολογία της ενοχής παιδί μου, είναι αυτόματα συγχώρεση και άφεση αμαρτιών «ήτις μεγάλη εστίν προς ιλασμόν αφορμή». ΌΠΟΙΟΣ ΜΕΤΑΝΟΕΙ, ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ, «ΧΩΡΑΕΙ», διότι ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ, ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΟΝ ΘΕΟ, ΚΑΙ ΝΙΩΘΕΙ ΧΡΗΣΙΜΟΣ, ΩΦΕΛΙΜΟΣ = «ΟΝΗΣΙΜΟΣ».

Γνωρίζω ότι η συνείδηση δεν αντέχει την ενθύμηση των αμαρτιών μας. Όταν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας η ψυχή μας αναπηδά σαν ένα αδάμαστο και δύστροπο πουλάρι. Όμως συγκράτησε και χαλιναγώγησε την ψυχή σου, κάνε τη ήμερη, πείσε την να ομολογήσει την ενοχή της τώρα, αλλιώς θα αναγκαστεί να ομολογήσει αργότερα εκεί όπου η τιμωρία θα είναι περισσότερη και ο παραδειγματισμός μεγαλύτερος. Εδώ το δικαστήριο είναι χωρίς μάρτυρες κατηγορίας και δικαστής του εαυτού σου είσαι εσύ ο ίδιος, ο οποίος αμάρτησες· εκεί όμως θα παρευρίσκεται όλο το πλήθος της οικουμένης αν δεν προλάβεις να σβήσεις το ανόμημα σου τώρα, εδώ.

Το πρώτο βήμα παιδί μου, είναι «Η ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑΓΝΩΣΙΣ», «επιγνώναι τα αμαρτήματα και καταγνώναι των πλημελλημένων και καταδικάσαι εαυτούς», δηλαδή, η αποδοκιμασία, η καταδίκη της αμαρτίας σου και όχι η απλή επίγνωσή της.  Και αυτή η αποδοκιμασία δεν  είναι απλή  συνέπεια μιας λογικής διαπίστωσης της έλλειψης αγάπης.  Η ενοχή είναι συναίσθημα δυσάρεστο που σε ειδοποιεί για την έλλειψη αγάπης, διότι από την έλλειψη της αγάπης έκανες κακό στον Κύριο σου, κακό για το οποίο εσύ προσωπικά ευθύνεσαι και κανένας άλλος. Σε διαφορετική περίπτωση μπορεί απλά να αναζητάς παρηγοριά και αποποίηση των ευθυνών σου. Μπορεί να θεωρείς τον εαυτό σου θύμα το οποίο χρειάζεται φροντίδα και κατανόηση από τον Θεό. Με άλλα λόγια, η επισήμανση ότι σου λείπει η αγάπη, πρέπει να γίνει συνειδητοποίηση βαθιά και πόνος βαθύς και ενοχή – αλλιώς είναι κούφιες λέξεις. Είσαι, λοιπόν ένοχος όχι επειδή έκλεψες τον Κύριο σου και βρίσκεται απέναντι σε έναν ανελέητο δικαστή, αλλά επειδή εσύ ο ίδιος εμπλέκεσαι προσωπικά σε μια κατάσταση, της οποίας εσύ ο ίδιος είσαι δέσμιος. Η συνειδητοποίηση της ενοχής σου θα σε οδηγήσει σε αναγνώριση της ευθύνης σου και της υποχρέωσής σου να απεμπλακείς στρεφόμενος ταπεινά προς τον Θεό και ζητώντας με συντριβή καρδίας συγνώμη. Άφησε τον εαυτό σου στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Εκείνου και πίστεψε, όπως ο Άσωτος υιός, ότι είσαι ανάξιος να ελεηθείς από τον Θεό και να ονομάζεσαι υιός Του. Μήπως νομίζεις ότι ο Θεός δεν γνωρίζει τα αμαρτήματα σου, εάν εσύ δεν τα ομολογήσεις; Μήπως νομίζεις ότι μπορείς να διαφύγεις της προσοχής του; Κι ακόμα εάν δεν τα πεις εσύ, εκείνος τα είδε· κι ακόμα αν δε τα πεις εσύ εκείνος τα λησμονεί. Διότι λέγει· «Ιδού εγώ είμαι ο Θεός εκείνος ο οποίος από αγάπη εξαλείφω τις αμαρτίες σου, και δεν τις ενθυμούμαι».

Βλέπεις; «Εγώ δεν θα τις ενθυμηθώ» σου λέει· διότι τούτο είναι ίδιον της φιλανθρωπίας· 

συ να τις θυμηθείς, για να σου γίνει αφορμή σωφρονισμού.»

Ο Απόστολος μιλάει στον Ονήσιμο με πολλή αγάπη και με σωστική θεολογία. Του λέει ότι όλοι οι άνθρωποι ήμασταν δούλοι και σκλάβοι στην αμαρτία, έως ότου ήρθε ὁ Χριστός, ὁ Υιός του Θεού, και μας απελευθέρωσε. Ο Χριστός, ο ποιό ελεύθερος από όλους τους ελεύθερους, ο οποίος άφησε την ελευθερία του και το μεγαλείο του κι έγινε δούλος, για να μας ελευθερώσει από μια ακόμα πιο βαριά δουλεία, την αμαρτία. Κι ο Απόστολος του διηγείται πως κάποτε ήταν κι ο ίδιος υποδουλωμένος στην σκλαβιά του Νόμου και βρήκε την αληθινή ελευθερία του κοντά στον Χριστό. «Παιδί μου Ονήσιμε, Γνωρίζω ένα Κύριο που μπορεί να σε εξαγοράσει. Εγώ προσωπικά είμαι φτωχός, αλλά εκείνος είναι τόσο πλούσιος που μπορεί να εξαγοράσει όλο τον κόσμο. 

Ο Κύριος αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος Υιός του Θεού, λυτρωτής του κόσμου! ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΣ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ. Αλλά, ΚΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Η δουλεία στον Χριστό είναι τόσο γλυκιά! Φαντάσου Ονήσιμε ότι κάποτε θεωρούσα τον εαυτό μου ελεύθερο, κι όμως ήμουν ο πιο αξιολύπητος δούλος στο γράμμα του Νόμου. Νόμιζα ότι ήμουν ζωντανός αλλά ουσιαστικά ήμουν νεκρός. Από τότε όμως που συσταυρώθηκα με τον Χριστό, γνώρισα τι θα πει αληθινή ζωή και αληθινή ελευθερία!!! Από τότε που επί τριάντα χρόνια περνώ μια ζωή γεμάτη κόπους και ακατάπαυτης δουλειάς, «εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις·  υπὸ Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν έλαβον,  τρὶς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρὶς εναυάγησα, νυχθημερὸν εν τω βυθώ πεποίηκα· οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις λῃστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημίᾳ, κινδύνοις εν θαλάσσῃ, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις·  εν κόπῳ και μόχθῳ, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμω και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει καὶ γυμνότητι», από τότε ξέρω τι σημαίνει αληθινή χαρά και αληθινή ελευθερία και μπορώ να πω: «ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΑΝΤΟΤΕ!» Διότι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ, Η ΖΩΗ Η ΑΛΗΘΙΝΗ, ΤΟ ΠΑΝ !!! Κάποτε ήμουν νέος, μα τώρα άσπρισαν τα μαλλιά μου, αλλά ο Κύριος ανανεώνει την νεότητα μου σαν του αετού. ΟΝΗΣΙΜΕ, ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ. ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΥΤΗΡΙΑΣΜΕΝΗ. Όλα εξαρτώνται από το τι έχουμε κρυμμένο μέσα στην καρδιά μας. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!»

Ο Απόστολος μιλάει ακατάπαυστα στον απογοητευμένο Ονήσιμο για τον Χριστό και την αγάπη του Θεού. Ο Ονήσιμος ακούει με προσοχή τον Θείο Παύλο και τα μάτια του γεμίζουν από δάκρυα πένθους, δάκρυα μετανοίας, δάκρυα ταπείνωσης, δάκρυα χαράς, διότι αισθάνεται ότι εφωτίσθη το σκότος βαθιά μέσα του, συνειδητοποίησε το «ειδεχθές προσωπείον του», και επιτέλους βρήκε την πραγματική ελευθερία του, την «όντως ζωή» κάτω από τα δεσμά του Χριστού…

Ο Ονήσιμος γονατίζει ευλαβικά κάτω από τα χέρια του Θείου Παύλου και λέει «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου. Πιστεύω σε εσένα Χριστέ!!! Πατέρα Άγιε, δέξαι δέηση ρυπαρά από στόμα ρυπαρόν. Πατέρα κατά χάριν, και Δημιουργέ κατά φύσιν, αμάρτησα στον ουρανόν και ενώπιον Σου και δεν είμαι άξιος να λέγομαι υιός Σου. Αμάρτησα, ομολογώ τα παραπτώματά μου, δεν κρύβω αυτά που βλέπεις, δεν αρνούμαι αυτά που γνωρίζεις. Ως υπεύθυνος είμαι εδώ, ως παράνομος κατακρίνομαι, Συ ως κριτής ελέησον με. Αμάρτησα στον ουρανόν (γιατί φοβούμαι ωσάν κατηγόρου φωνήν την μορφή του στερεώματος), ευλαβούμαι να ατενίσω στο φως της Θεότητος, έχοντας ρυπαρούς τους οφθαλμούς της διανοίας μου. Αμάρτησα στον ουρανόν και ενώπιον Σου και δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι υιός Σου.

Δέσποτα Θεέ, Πάτερ παντοκράτωρ, Κύριε Υιέ μονογενές, Ιησού Χριστέ, και Άγιον Πνεύμα, μία θεότης, μία Δύναμις, ελέησον με τον αμαρτωλόν, και οις επίστασαι κρίμασι, σώσον με τον ανάξιον δούλον σου, ότι ευλογητός ει, εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.»

«Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.»

Εδώ λοιπόν, μέσα στην φυλακή, ο Απόστολος κατηχεί τον αμαρτωλό νέο, τον κλέφτη και δραπέτη δούλο, και τον κάνει «ΟΝΗΣΙΜΟ» ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ, ΩΦΕΛΙΜΟ ΔΟΥΛΟ ΧΡΙΣΤΟΥ!!! Άλλωστε δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μία επίσκεψη στην φυλακή του Αποστόλου Παύλου τελειώνει με αυτόν τον τρόπο. Ο Πραιτωριανός, που κάθεται στο βάθος της φυλακής, έχει γίνει πολλές φορές αυτόπτης μάρτυρας σε παρόμοια περιστατικά.

Τώρα, ο Απόστολος Παύλος του λέει πώς η μόνη λύση στο πρόβλημα του είναι να επιστρέψει στην Φρυγία και να πάει στο αφεντικό του τον Φιλήμονα και να ομολογήσει την κλοπή πού του έκανε. Ο Ονήσιμος ταράζεται όταν ακούει την συμβουλή αυτή του Αποστόλου. Ταράζεται, γιατί φοβάται πολύ τον Φιλήμονα. Αλλά ὁ Απόστολος Παύλος τον καθησυχάζει και του λέει: «Μη φοβάσαι, Ονήσιμε. Ο Φιλήμονας είναι πνευματικό μου τέκνο. Εγώ τον έφερα στον Χριστό. Θα του γράψω ένα γράμμα, στο οποίο θα τον παρακαλώ να σε δεχθεί πίσω και ο Φιλήμονας θα το κάνει».

Έτσι, ὁ Απόστολος Παύλος γράφει μέσα από την φυλακή της Ρώμης, ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ, στην οποία  παρακαλεί τον Φιλήμονα να δεχθεί τον δούλο του, τον Ονήσιμο, όχι σαν δούλο πια, όπως πρώτα, αλλά σαν «αδελφό» και μάλιστα «αγαπητό» αδελφό. «Τάχα γάρ δια τούτο εχωρίσθη προς ώραν, ίνα αιώνιον αυτόν απέχης ουκέτι ως δούλον, αλλ’υπέρ δούλον, αδελφόν αγαπητόν». Και του ζητάει να τον συγχωρήσει για το κακό πού του έκανε, διότι τώρα ὁ Ονήσιμος είναι Χριστιανός. Μπορεί να έχασε δούλο αλλά κέρδισε αδελφό Χριστιανό!!! Επίσης του λέει ότι ο Ονήσιμος έσφαλε αλλά όταν συγχωρεί ο Θεός, πρέπει κι ο άνθρωπος να συγχωρεί. Για τον Θεό, το σφάλμα του Ονήσιμου έγινε αφορμή για να πιστέψει. «Σου προξένησε λύπη, αλλά άξιζε τον κόπο. Νόμιζες πως είχες πάθει ζημιά, ενώ στην πραγματικότητα έχεις κάνει μία θαυμάσια εμπορική πράξη, αντί για δούλο παίρνεις πίσω αδελφό!» Ακόμη, γράφει ο Απόστολος στον Φιλήμονα να μην ζητήσει χρήματα από τον Ονήσιμο γι αυτό πού του έκλεψε, αλλά να τα καταλογίσει σ αυτόν, στον Παύλο,  το οφειλόμενο του και θα το εξοφλήσει αυτός, ο Παύλος. «Φιλήμονα, του είχες δώσει το όνομα «Ονήσιμος» από το ρήμα «ονίνημι»= ωφελώ, για να σου είναι χρήσιμος και ωφέλιμος. Αλλά τώρα, αν και τον ονόμασες Ονήσιμο, σου φάνηκε «άχρηστος», δηλαδή «μη ονήσιμος». Τώρα όμως πού έγινε Χριστιανός θα σου είναι «ΕΥΧΡΗΣΤΟΣ», δηλαδή πραγματικά «ΟΝΗΣΙΜΟΣ»!

Τέλος, ὁ Απόστολος Παύλος, για να δεσμεύσει τον Φιλήμονα να του κάνει την χάρη πού του ζητάει, και να δεχθεί με αγάπη τον δραπέτη δούλο του, του λέγει: «Έχω εμπιστοσύνη στην τόσο μεγάλη σου υπακοή, πού μου δείχνεις, και γι αυτό ξέρω και είμαι βέβαιος ότι θα κάνεις όχι μόνο αυτό πού σου ζητώ, αλλά και παραπάνω από αυτό πού σου ζητώ». Ο Παύλος ήξερε ότι ο Φιλήμονας ήταν πραγματικός αδερφός εν Χριστώ.

Και πράγματι ο χριστιανός έμπορος Φιλήμονας, μετά από μία τέτοια επιστολή του πνευματικού του πατέρα, του Αποστόλου Παύλου, δέχεται στο αρχοντικό του με πολλή αγάπη τον δούλο του Ονήσιμο, Χριστιανό πλέον. 

Ο Ονήσιμος με την πνευματική καθοδήγηση του Αποστόλου Παύλου, αλλά και του κυρίου του Φιλήμονα, ζει αγία χριστιανική ζωή και γίνεται και Επίσκοπος, στην Βέροια,  κατά παράδοση, ή πιθανότατα στην Έφεσο. Εργάζεται ιεραποστολικά με πολύ ζήλο και τελικά αξιώνεται να μαρτυρήσει για τον Χριστό ύστερα από πολλά βασανιστήρια. 

ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΑΥΛΟ!!!