ἘΝΟΡΙΑΚΗ ἈΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ἡ Ἱερὰ Καμπάνα τοῦ Ἑσπερινοῦ – Ἡ καθημερινὴ πρόσκληση τῆς ψυχῆς στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ
Ἡ Καμπάνα τοῦ Ἑσπερινοῦ εἶναι ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀντηχεῖ στὸ χωριὸ, στὴν πόλη, στὴν καρδιὰ κάθε πιστοῦ:
«Ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ ἀναπαυθῇ ἡ ψυχή σου στὴν προσευχή καὶ στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ».
Ὅταν ἡ Καμπάνα χτυπᾷ κάθε ἀπόγευμα, δὲν ἐκτελεῖ ἕνα ἔθιμο· ἀναγγέλλει τὸ τέλος τῆς ἡμέρας καὶ τὴν ἀρχὴ μιᾶς πνευματικῆς ἡσυχίας. Ὅπως ὁ ἥλιος δύει καὶ τὸ φῶς μεταβαίνει σὲ ἥμερο σκότος, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου χρειάζεται νὰ στραφεῖ ἀπὸ τὴν ταραχὴ τῶν βιωτικῶν φροντίδων στὸ ἥμερο φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἑσπερινὸς εἶναι ἡ προσευχὴ ποὺ ἁγιάζει τὸ τέλος κάθε ἡμέρας· εἶναι ἡ πρώτη ἀκολουθία τῆς νέας ἐκκλησιαστικῆς ἡμέρας, διότι στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας η «ἡμέρα» ἀρχίζει ἀπὸ τὸ ἑσπέρας. Ἀπὸ τὸ «Φῶς ἱλαρὸν» ἕως τὴν ψαλμωδία τοῦ «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου», ὁ πιστὸς ἐισέρχεται σὲ ἕναν διάλογο ἡσυχίας καὶ μετανοίας μὲ τὸν Θεό.
Ἡ Καμπάνα τοῦ Ἑσπερινοῦ εἶναι ὁ ἤχος τῆς ἐλπίδας. Ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ Θεὸς περιμένει κάθε ἀπόγευμα νὰ συναντήσει τὰ τέκνα Του, ὅπως ὁ Πατὴρ ὑποδέχεται τὸν ἄσωτο. Ὅταν ὁ ἱερεὺς ἀνάβει τὰ κανδήλια, εἶναι σὰν νὰ ἀνάβουν οἱ ψυχὲς μὲ πίστη, εὐγνωμοσύνη καὶ ἐλπίδα.
Καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ποὺ ἔχομε τὴν πληρότητα τῆς ἀληθείας, ὀφείλομε νὰ ἐνθυμούμεθα ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι λαοί, ἄλλες πίστεις, ποὺ ἐνώ δὲν ἔχουν τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἐν τούτοις λατρεύουν καθημερινὰ τὸν Θεό, πέντε καὶ δέκα φορὲς τὴν ἡμέρα, μέσα ἀπὸ τὰ δικά τους ἔθιμα καὶ κανόνες.
Καὶ ἐμεῖς, ποὺ γνωρίσαμε τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ τῆς Ἀγάπης, νὰ μένουμε ἀδρανεῖς; Νὰ σιωπᾷ ἡ Καμπάνα μας; Νὰ μὴν ἀναπέμπεται ἡ δοξολογία;
Διὸ καὶ ἀπὸ σήμερον, στὴν Ἐνορία τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Λεχαίου, εκτός του Σαββάτου και τα απογεύματα των εορτών , θα σημαίνει καθημερινὰ ἡ Ἱερὰ Καμπάνα τοῦ Ἑσπερινοῦ, προσκαλοῦσα ὅλους τοὺς πιστοὺς στὴν Ἀκολουθία τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς εὐλογίας.
Ὁ Ἐφημέριος θὰ τελεῖ καθ’ ἡμέραν τὸν Ἑσπερινό, (εκτός της Τετάρτης που τελείται η Ιερά Παράκλησις προς την Κυρία Θεοτόκον) εἴτε παρίσταται ὁ ἴδιος, εἴτε, ἐξ ἀνάγκης ἐκτάκτων ποιμαντικῶν ὑποχρεώσεων, ἀναγκασθῇ νὰ ἀπουσιάσει προσωρινῶς. Ὅμως, ἡ Καμπάνα θὰ ἠχεῖ πάντοτε, ὡς σημείο ζωντανῆς παρουσίας καὶ πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Ναοῦ μας.
Ἡ καθημερινὴ τέλεση τοῦ Ἑσπερινοῦ δὲν εἶναι πολυτέλεια, ἀλλὰ ἀνάγκη· εἶναι ἡ ἀναπνοὴ τῆς ἐνορίας. Ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ κουρασμένος, ἐκεῖ θερμαίνεται ἡ καρδιὰ, ἐκεῖ ἡ χάρις ἐπισκιάζει ὅλο τὸ χωριό.
Ἄν σιωπήσει ἡ Καμπάνα, σιωπᾷ ἡ προσευχὴ· καὶ ὅπου σιωπᾷ ἡ προσευχὴ, παγώνει ἡ ψυχή.
Ἀς ἀντηχεῖ λοιπόν κάθε ἀπόγευμα ὁ ἤχος τῆς Καμπάνας τοῦ Ἑσπερινοῦ στὸ Λέχαιο, ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, καὶ ἀς γίνεται ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους:
«Ἐλθέτε πρὸς με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς».
Ἔτσι, ὁ Ἑσπερινὸς θὰ παραμείνει ὄχι μιὰ συνήθεια, ἀλλὰ ἡ καρδιακὴ ἀναπνοὴ τῆς Ἐνορίας, ἡ φλόγα ποὺ φωτίζει τὸ σκότος, ἡ προσευχὴ ποὺ κρατεῖ ζωντανὴ τὴν ψυχή τοῦ χωριοῦ καὶ τὸν Ιερό μας Ναό!
Εκ του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
Ὁ Ἐφημέριος
Αρχιμανδρίτης
Ἰωακεὶμ Βασιλάκος
