Το κάστρο του Ταρσού – Ιστορία

Κάστρο στην Κορινθία με ιδιαίτερα ισχυρή φυσική οχύρωση από το οποίο δεν έχει απομείνει σχεδόν τίποτα.

Ιστορία
Το κάστρο του Ταρσού κατόπτευε την κοιλάδα του ποταμού Όλβιου που συνέδεε την Ευρωστίνη με τον Φενεό στην Κορινθία.

Ο Ταρσός πιθανώς ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα καθώς η ορεινή αυτή περιοχή αποτέλεσε καταφύγιο για τον πεδινό πληθυσμό που αναγκάστηκε να καταφύγει εκεί λόγω των σλαβικών επιδρομών. Κατά τον 9ο αιώνα ο Ταρσός είχε ήδη εξελιχθεί σε σημαντικό κέντρο και αποτελούσε έδρα της επισκοπής Σαρσοκορώνης που υπαγόταν από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα στη μητρόπολη Πάτρας.

Η μεγαλύτερη ακμή της πόλης σημειώθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα όταν ανήκε στο Δεσποτάτο του Μορέως.

Δεν είναι γνωστό πού ακριβώς ήταν η πόλη, το κάστρο της όμως ήταν στα «Κορινθιακά Μετέωρα», σε πλάτωμα στη νότια πλευρά του απότομου βράχου πάνω από το χαρακτηριστικό εκκλησάκι της Παναγιάς του Βράχου.

Το 1458, ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής πολιόρκησε την Ταρσό με μεγάλο στρατό. Οι υπερασπιστές της τότε ήταν Αρβανίτες που αντιστάθηκαν σθεναρά και φαινόταν πως η πολιορκία θα κρατούσε για καιρό. Οι Οθωμανοί τους πρότειναν να παραδοθούν για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Η πάγια τακτική των Τούρκων ήταν να μη καταστρέφουν τις πόλεις που παραδίδονταν χωρίς μάχη, ενώ σε αντίθετη περίπτωση, η καταστροφή και η σφαγή ήταν ολοκληρωτική. Η τακτική αυτή, που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία από τον προηγούμενο αιώνα σε Βαλκάνια και Μικρά Ασία, είχε σκοπό να διευκολύνει την κατάληψη κάστρων και να αποθαρρύνει την οποιαδήποτε αντίσταση.

Τελικά οι υπερασπιστές του Ταρσού παραδόθηκαν αλλά ο Σουλτάνος δεν τήρησε τη συμφωνία, ίσως επειδή η πολιορκία τράβηξε πολύ. Η πόλη και το κάστρο καταστράφηκαν ολοσχερώς. Οι υπερασπιστές δεν σφαγιάστηκαν, αλλά οι Τούρκοι τους μάζεψαν όλους έξω από το κάστρο και έσπασαν τους αστραγάλους τους με σφυριά.

Εις ανάμνησιν αυτής της βαρβαρότητος, οι Τούρκοι αποκαλούσαν το βράχο Τοκμάκ Χισάρ (τοκμάκ=σφυρί), ονομασία που τα νεώτερα χρόνια ελληνοποιήθηκε σε «Κάστρο των Σφυρών».

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία
Λείψανα του οχυρωματικού περιβόλου σώζονται σε δυο σημεία μεταξύ των κρημνών. Η έκταση που περικλείεται εντός του κάστρου είναι περίπου 120 στρέμματα. Στο ομαλό τμήμα μεταξύ των κρημνών, στα νότια, εντοπίζονται ερείπια οικιών.

Στο δυτικό άκρο του κάστρου υπάρχει μικρό σπήλαιο, ενώ στα δυτικά απαντά επίσης και η πηγή «Κοκκινόβρυση», η οποία τροφοδοτούσε τους κατοίκους με πόσιμο νερό.