Α .Γ Καλλης : Για ένα λεπτό ελευθερίας
Δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση καθώς λενε, όμως η κραυγή απόγνωσης ως εκφραση στην εποχή πού ζούμε είναι η καλύτερη περιγραφή στα αδιέξοδα πού βιώνουμε ως κοινωνια σε καθημερινή βάση .
Όλοι κάτω από έναν υποτιθέμενο <<μανδύα προστασίας>>επαναλαμβάνουμε τα προαποφασισμένα κείμενα ,σκέψεις,ιδέες ,
στερεότυπα αφαιρώντας τήν δυνατότητα γένεσης τού καινούργιου πού θα απαντά στα σημερινά ερωτήματα όχι με επίκεντρο τούς δείκτες οικονομίας αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες .
Πώς ομως μπορεί να παραχθεί ένας πολιτισμός όταν οι άνθρωποι βιώνουν μια εικονική πραγματικότητα ,μέσα σ ένα σκηνικό απόλυτης μοναξιάς πίσω από τεράστιες οθόνες, πού λεηλατούν λεπτό το λεπτό σκέψεις, συναισθήματα, οράματα;
Φαντάζει το απόλυτο αδιέξοδο ως μια οριοθετημένη και θεσμοθετημένη <<πολιτική>> λύση ενός κάτι ,ενός έναντι σε μια ζωή με δοσεις πού εκτελεί τον κάθε ένα ,εν ιδη παροχής υπηρεσιών και ευεργεσίας τών αδύναμων και κατατρεγμένων
(η νέα τάξη πραγμάτων ως πατερναλιστικος αυταρχισμός για το …<<καλό >>τής φορολογικής μάζας σε μια εποχή επιδομάτων)
Πώς μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα για κάτι όμορφο όταν αναβιώνουν τα μιση και τα πάθη ανάμεσα στούς ανθρώπους(ακόμη και στούς έχοντες το ίδιο όραμα για τον μετασχηματισμό τής κοινωνίας),ανάμεσα στις χώρες και τα έθνη;
Πώς μπορεί ένα καταπιεσμένο Εγώ πού εμπεριέχει όλα εκείνα τα τραύματα υποτίμησης τής παιδικής ηλικίας από μια αυταρχική εκπαίδευση,να ελευθερωθεί χωρίς να πρέπει να αποδείξει ότι είναι κάτι άλλο απ’ αυτό πού θα πρέπει να είναι και πού η κοινωνία ορίζει καθ’ υπόδειξη μιας υπέρτατης εξουσίας ολίγων πού επιλέγουν το καλό και ωφέλιμο χωρίς στην ουσία να είναι ;
Σ έναν περίπατο μου αντίκρισα μια πεταλούδα πού φωτογράφισα κρατώντας την στην παλάμη μου.
Καθόταν με ανοιχτά φτερά στη μέση τού δρόμου απολαμβάνοντας την ζέστη από έναν καυτερό ήλιο αν και γνώριζε τόν κίνδυνο να τήν πατήσει κάποιος.
Ηταν σαν να είχε επιλέξει κόντρα στα πρέπει τής ίδιας τής φύσης να απολαύσει χωρίς να υπολογίζει κινδύνους και προοπτική θανάτου,την ζωή ,την ίδια την ζωή έστω και λίγο ,έστω και ελάχιστα.. ακόμη και για ένα λεπτό…Ένα λεπτό όμως ελευθερίας …κόντρα σε όλους και όλα …
Ενα θεϊκό λεπτό απόλυτης ελευθερίας χωρίς τον υπαρκτό ή προκατασκευασμένο φόβο …
Ενα λεπτό πραγματικής ζωής … αυτής πού ζητάει εναγωνίως διέξοδο στα θεσμοθετημένα αδιέξοδα τών ανθρωποφυλακων τού δημοσίου συμφέροντος…αυτή πού ακόμη αντιστέκεται ως μια φωνή εντός σου πού όταν βραδιάζει γίνεται κραυγή λέγοντάς σου …κι όμως ΜΠΟΡΕΙΣ να αλλάξεις αυτόν τον κόσμο Κεμάλ…
