Ο γιατρός …«Απασφάλισε» – Γράμμα στο Στέφανο Μίλλερ!

του Αριστοτέλη Καλλή.

Γράμμα στο Στέφανο Μίλλερ !Καλησπέρα Στέφανε !Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και του Αγίου Στεφάνου, που σε γιορτάζαμε στο σπίτι σου στην Αρχαία Νεμέα… Το περασμένο Σάββατο προς ξημερώματα Κυριακής σε είδα στον ύπνο μου… Περπατούσαμε στο αρχαίο στάδιο και μου μιλούσες έντονα, σχεδόν νευριασμένα: … «Εδώ θα με βάλετε έλεγες.

Εδώ στη θέση που έχω βάλει το παγκάκι … η βάση είναι έτοιμη… απλά θα βγάλουν το παγκάκι … Εδώ στη κορυφή του πέταλου, πάνω από την αφετηρία, για να τους προσέχω … ».Δεν πρέπει να περνούσες όμορφα τα Χριστούγεννα, όταν έμενες στην Ελλάδα, γιατί ήσουν μόνος .

Ο Κώστας Δημητρίου, ευτυχώς, σε έκανε μέλος της Οικογένειας του κι έτσι τα τελευταία σου Χριστούγεννα τα γιόρτασες με παιδιά και εγγόνια που δεν είχες.

Μια άλλη Κυριακή, ηλιόλουστη σα τη σημερινή, όταν νοσηλευόσουν στην εντατική και ήλθαμε για να σε μεταφέρουμε στο Θριάσιο, ο Καρδιοχειρουργός Ανδρέας Μπαϊρακτάρης και εγώ, είπες σε ένα από τους γιατρούς που σε περιέθαλπαν: «Βιολογικά παιδιά μπορεί να μην απέκτησα… είμαι πονηρός όμως και έχω για Παιδιά μου Φαρμακοποιό και Γιατρό … το Κώστα Δημητρίου και αυτόν εδώ .. δείχνοντας με … ο Κώστας με αγαπάει … και αυτός με αγαπάει… αλλά με μαλώνει…»

Τελευταία φορά που τα είπαμε, σου έφερα στο Νοσοκομείο το χαρτοφύλακα σου, που μου έδωσε ο Κώστας Δημητρίου, με χρήματα και το τηλέφωνο σου που είχες στερηθεί τις μέρες της νοσηλείας σου στην εντατική… ήθελες και νερά… αγόρασα δέκα μπουκαλάκια από το μαγαζί απέναντι από το Νοσοκομείο και τα έβαλα στο κομοδίνο σου… θα πεθάνω είπες… πολλά πήρες… Αποκλείεται σου απάντησα… έχεις πολλή δουλειά ακόμα να κάνεις.

Έφυγα –τότε- από το Νοσοκομείο με βαριά καρδιά… ήξερα ότι είχες δίκιο. Στο δρόμο της επιστροφής, σκεφτόμουν ότι είναι άδικο να είσαι και να φεύγεις μόνος… αλλιώς το φανταζόμουνα το τέλος σου… Λαμπερό… σε ένα δωμάτιο γεμάτο «επισήμους», φίλους και «ευεργετημένους», οι τοίχοι να ήταν γεμάτοι από τις διακρίσεις και τις φωτογραφίες σου … κάτι σαν «τον θάνατο του Καρολομάγνου» που έχουμε πάνω από το τζάκι του σπιτιού μας και σου άρεσε.

Φανταζόμουν το προαύλιο του Νοσοκομείου γεμάτο θλιμμένους Νεμεάτες που θα ρωτούσαν νέα για την υγεία σου… «ο Νικητάκος… ο Κώστας και Εσύ…» είπες με νόημα όταν έφευγα… και το άφησα ασχολίαστο, χωρίς να σου δώσω την ευκαιρία να τελειώσεις τη φράση γιατί καταλάβαινα τι θα έλεγες.Έφευγες πικραμένος και φοβισμένος… οι «νέοι φίλοι σου» είχαν φροντίσει για αυτό, αφού σου αμφισβήτησαν νομικά, το δικαίωμα να έχεις αναμνήσεις –

οι Σημαντικοί γράφουν απομνημονεύματα που κρίνουν οι αναγνώστες…

Μήπως όμως ήταν η πρώτη σου φορά που είχες προβλήματα με δίκες και Δικηγόρους; Θυμήθηκα τον άλλο τον ανεκδιήγητο που σε κατήγγειλε γιατί του έδινες στο χέρι τα χρήματα της ασφάλειας που επέμενες να του πληρώνεις νομότυπα, αυτός όμως σε παρακαλούσε για το αντίθετο… και δικάστηκες τότε … και έμεινες με την απορία: τι κακό είχες κάνει.

Από την άλλη, ακόμα και αν ήταν υπερβολές αυτά που έγραψες στο βιβλίο σου, ήταν ίδια με αυτά που συζητούσαν οι κάτοικοι του χωριού σου στα δύο καφενεία του… Μετέφερες αυτά που άκουγες να λένε φωναχτά, αυτοί που αργότερα σε αμφισβήτησαν.

Είναι δυνατό να ξεχάσω τον πρώην άρχοντα και τους «κολλητούς του» τότε που σε εκείνη τη παράτυπη και νόθα γενική συνέλευση στο καφενείο του Πέππα, με τις αθρόες νέες εγγραφές μεταφερόμενων, άγνωστης προέλευσης ταξιδιωτών, που αφού γράφτηκαν σαν μέλη, ψήφισαν αμέσως σε πείσμα του καταστατικού, που άλλα πρόβλεπε ;Που πήγαν όλοι αυτοί οι ετερόφωτοι όψιμοι φίλοι σου ;;;

Φώτισαν με το φώς σου την χλωμή ή και ύποπτη δικιά τους εικόνα, καρπώθηκαν τους πόντους που τους έλειπαν και μετά αναρωτήθηκαν τι παραπάνω είχες εσύ που έκανες πέτρα τη καρδιά σου για να τη χρησιμοποιήσεις σαν κομμάτι που έλειπε από την αναστήλωση του ναού του Νέμειου Δία… και σε βάφτισαν όμοιο τους.

Κάποιοι αρμόδιοι, ευθυνόφοβοι δεν σου επέτρεψαν να επιλέξεις τον τόπο ταφής σου… οι υποκριτές αργότερα επέτρεψαν σε κάποιον άλλο να ταφεί στο προαύλιο εξωκλησιού που είχε στη κατοχή του… Ήσουν βλέπεις επώνυμος και οι αποφάσεις τους θα είχαν ονοματεπώνυμο… Ακόμα και στο κρεματόριο, ξημερώματα σε έκαψαν… σαν πτώμα ασυνόδευτο, άγνωστου και ανώνυμου. Η πατρίδα σου σε σκότωνε σαν τους εγκληματίες που τους εκτελούσαν ξημερώματα σε πεδία βολής… μόνους … αυτούς και τα αποσπάσματα. Εσένα όμως σε προστάτεψε ο Θεός … δεν σε άφησε να γίνεις όμοιος με τους κόλακες σου.

Δεν σε άφησε να απολογηθείς ή ακόμα χειρότερα να ζητήσεις συγνώμη και έλεος από αυτούς που είχες λαμπρύνει απλά και μόνο με τη παρουσία σου δίπλα τους.Ήρθαμε βέβαια στη Ριτσώνα και σε πήραμε μέσα στη λάρνακα που είχες αγοράσει. Σε συνοδεύσαμε σιωπηλοί σε όλη τη διαδρομή μέχρι το Ηράκλειο… σε περάσαμε από το σπίτι σου και πήγαμε στο «περίπτερο» όπου σε περίμεναν οι συμπατριώτες σου οι Ηρακλειώτες… μη φανταστείς όλο το χωριό… ο Παπά Τάσης έψαλε επιμνημόσυνη δέηση και ο Δεσπότης τον τιμώρησε για την «απρέπεια» του … δεν δέχτηκαν τη Διαφορετικότητα σου.

Άνθρωποι σαν εσένα γεννήθηκαν –φαίνεται- διαφορετικοί και ήρθαν και έζησαν διαφορετικά για να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν είναι ειρωνεία το γεγονός ότι πρέπει να περιμένουμε τον ιστορικό του μέλλοντος να σε κατατάξει στους Αθάνατους ; Τι θα κάνουν τότε οι «δικολάβοι» και οι «νταραβερτζήδες»;;; Θα στραφούν νομικά εναντίον της Αλήθειας; Ευτυχώς η ιστορία δεν γράφεται με «ΑΝ»…Τέλος πάντων μη φανταστείς ότι έγινε κάποια σπουδαία τελετή… Ο Κώστας έβαλε τη Λάρνακα στη βιβλιοθήκη σου και την στηρίξαμε με βιβλία για κάθε ενδεχόμενο. Εκεί είσαι μέχρι σήμερα… Εσύ, το σπίτι, τα βιβλία σου… η Ζωή σου ολόκληρη.

Η Νεμέα σε θεωρεί κεφάλαιο της, αλλά οι επιτήδειοι και οι αρμόδιοι, ψάχνουν τρόπους: «να περισσέψει και τίποτα όσο ακόμα πουλάει ο Μίλλερ»… Θα πρέπει όμως να βιαστούν γιατί ακόμα και στη GOOGLE έχεις πέσει χαμηλά στις αναζητήσεις … βλέπεις ξεχνάμε γρήγορα…Λοιπόν κοίτα γιατί έκρινα ότι πρέπει να σου μιλήσω τώρα –μετά από τόσο καιρό:

Προχθές τοποθέτησαν την Προτομή σου, που πλήρωσε-μαθαίνω- η Περιφέρεια Πελοποννήσου, στο Μουσείο της Αρχαίας Νεμέας, εκεί κοντά στη πλάκα του μακαρίτη Πήτερσον…

Λίγες μέρες πριν η κα Μενδώνη-που πρέπει να ξέρεις σε υπερεκτιμά και περιμένει να της προτείνουν οι αρμόδιοι να κάνει κάτι μεγάλο για τη μνήμη σου- ανήγγειλε τη δυνατότητα PRIVE ξεναγήσεων σε αρχαιολογικούς χώρους, με ακριβό αντίτιμο –καταλαβαίνεις τι έγινε από τους προοδευτικούς-…ε λοιπόν οι δικοί μας μπερδεύτηκαν και διοργάνωσαν PRIVE εκδήλωση για την αποκάλυψη του αγάλματος … Εμείς κι Εμείς… οι μάλλον Αυτοί και Αυτοί… Δυο-τρείς επίσημοι προσκεκλημένοι, ο απερχόμενος Περιφερειάρχης, ο Νομάρχης, το προσωπικό της υπηρεσίας και του Μουσείου και η Δημοτική αρχή Νεμέας… Φαντάσου σκηνικό: ο Δήμαρχος ήταν προσκεκλημένος σε εκδήλωση που έγινε στο «σπίτι» του… (και θα χαρακτηρίσουμε την άγνοια αδιαφορία και την αδιαφορία θρίαμβο, αφού θα μπορούσε να μην έχει προσκληθεί… θα πει κάποιος). Η Νεμέα…. περίσσευε… Οι υπόλοιποι το μάθαμε από τις φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα..

Και Εσύ Στέφανε δεν έχεις γίνει ακόμα, ούτε δρόμος, ούτε πλατεία, ούτε αίθουσα σχολείου, ούτε καν αίθουσα κυλικείου Νεκροταφείου … εσύ που έπρεπε να κοσμείς με το Όνομα σου τη πλατεία του Δημαρχείου Νεμέας και να έχουν το όνομα σου δρόμοι σε όλα τα χωριά του Δήμου μας, ακόμα και αν δεν έχουν ονόματα οι δρόμοι τους.

Πέθανες μόνος… Αποτεφρώθηκες μόνος… στα εγκαίνια ήσουν πάλι μόνος… Δεν πουλάς φαίνεται στο χρηματιστήριο των ευκαιριών… Το τελευταίο βιβλίο σου αποσύρθηκε… Μεταξύ μας εγώ το έχω στη βιβλιοθήκη μου, μαζί με τα άλλα βιβλία σου. Επειδή όμως πεθαίνει όποιος ξεχνιέται…

ΕΣΥ φαίνεται πρέπει να πεθάνεις τελείως… Χαλούσαμε τη πιάτσα όταν κάναμε ΝΕΜΕΑ, με χορηγούς και τις τσέπες μας… τι παραδείγματα δίναμε σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι η συμμετοχή στα κοινά είναι εφαλτήριο συναλλαγής ή ευκαιρία πλουτισμού;

Αν υπάρχει κάτι που παραλείπουμε από αυτά που μας δίδαξες και έχεις ακόμα αυτή τη θεία δύναμη να εμπνέεις, σε παρακαλώ … βρες τρόπο να γίνεις ξανά επίκαιρος… ο Κύριος Παρμενίων και ο Πατέρας μου δεν θα είχαν αντίρρηση να σε ξαναβοηθήσουν. Μπορεί να μην είχαμε στη κοινή πορεία μας δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα, όμως τα καταφέραμε.

Ο Κώστας και εγώ σε ευχαριστούμε για όσα έχεις κάνει και ζητάμε συγνώμη για τους ασεβείς, τους αγνώμονες και τους επικίνδυνους που επιτρέψαμε να ανδρωθούν δίπλα σου.

Αυτοί άλλωστε ήταν και αφορμή της επιβάρυνσης της υγείας σου που σε οδήγησε στο Τέλος.

Καλή αντάμωση Δάσκαλε και Φίλε! Αριστοτέλης Δημ. Καλλής.

ΥΓ. Υπάρχουν και ευχάριστα: Το καλοκαίρι παντρεύτηκε η Πολυξένη του Κώστα και η δικιά μας Δήμητρα απέκτησε γιό που τον περασμένο μήνα πήρε το όνομα μου.

Ο Στέφανος Μίλλερ (αγγλ. Stephen G. Miller, 22 Ιουνίου 1942 – 11 Αυγούστου 2021) γεννήθηκε στο Γκόσεν (Goshen) της Ιντιάνα των ΗΠΑ. Ολοκλήρωσε το πρώτο του πτυχίο στα Αρχαία Ελληνικά στο Wabash College και το Διδακτορικό του στην Κλασσική Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Εργάστηκε 35 τουλάχιστον χρόνια στη Νεμέα, ανάσκαψε τον αρχαιολογικό χώρο και το στάδιο, ίδρυσε το αρχαολογικό πάρκο και το μουσείο, αναβίωσε τα ΝΈΜΕΑ και έγραψε πολλά βιβλία.

Πέθανε τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου στη Καρδιολογική κλινική του Θριασίου Νοσοκομείου. Αποτεφρώθηκε γιατί δεν του επέτρεψαν να ταφεί στο κήπο του σπιτιού του που σήμερα ανήκει στο ίδρυμα που φέρει το όνομα του. Η τέφρα του βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του, ανάμεσα στα βιβλία που τόσο πολύ αγαπούσε και αναμένει τη μεταφορά της σε μνημείο αντάξιο της προσφοράς του.