Οι αριθμοί (δεν) ευημερούν και οι Έλληνες εργαζόμενοι υποφέρουν

Την ώρα που το διαδίκτυο, οι εφημερίδες και η τηλεόραση βρίθουν από δημοσιεύματα που αναφέρονται στην “πάταξη της ανεργίας”, στο “άνοιγμα νέων επιχειρήσεων” και στην “έλευση της ανάπτυξης”, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης “φαίνεται” πως κυριαρχούν στην ελληνική αγορά εργασίας, καθώς πάνω από ένας στους τρεις ασφαλισμένους εργάζεται με αυτόν τον τρόπο μορφές απασχόλησης και αμείβεται με 389.65 ευρώ το μήνα μικτά (360 καθαρά).

Βέβαια η κατάσταση είναι πιο δραματική αν ληφθεί υπόψη ότι με την κατάργηση  των κλαδικών συμβάσεων και την παντοδυναμία πλέον των ατομικών (επιχειρηματικών) συμβάσεων, οι μισθοί αποτελούν ούτε λίγο ούτε πολύ ένα πολύ σχετικό νούμερο, το οποίο ο κάθε εργοδότης μειώνει κατά… τις ορέξεις του.

Αυτό πολύ απλά σημαίνει, για να το καταλάβει (λέμε τώρα) και ο πρωθυπουργός που επισκέπτεται περιχαρής μαζί με τους Βουλευτές του, εργοστάσια με ισχυρά συνδικάτα (και άρα εξασφαλισμένα) ή μεγάλες βιομηχανίες – πρότυπο, περισσότερο για να προπαγανδίσει  το “η Ελλάδα αλλάζει-το κλίμα αντιστρέφεται”) ότι δεν υφίστανται καν εργασιακές σχέσεις.

Η εργασιακή σχέση συνάπτεται με την σύμβαση που (υποτίθεται) υπογράφεται απο εργοδότη-εργαζόμενο και επισφραγίζεται απο το κράτος.

Πολλές φορές δεν συνάπτονται καν τέτοιες και η όποια “σύμβαση” βασίζεται στο τι έχει ειπωθεί, το οποίο επίσης εφαρμόζεται κατά το δοκούν του “εργοδότη”…

Βέβαια εδώ θα πει κάποιος “μα πώς; Υπάρχουν νόμοι”.

Κατά πρώτον οι νόμοι για να εφαρμόζονται πρέπει και να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί.

Τέτοιοι, ακόμα και αυτοί που υπάρχουν, είτε υπολειτουργούν είτε ακόμα χειρότερα, ασκούνται τόσο γραφειοκρατικά ώστε είναι απορίας άξιον το κατά πόσο υπάρχουν για να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των αδυνάτων (εργαζομένων) και όχι των δυνατών (εργοδοτών) οι οποίοι εκτός του οτι έχουν “το μαχαίρι και το πεπόνι”, έχουν απρόσμενο σύμμαχο και τη γραφειοκρατία, η οποία στο λαβύρινθο που διαθέτει είναι λογικό να κάνει δυσκολότερη τη ζωή του εργαζόμενου (απολυμένου ή μη) και όχι… του “Μινώταυρου! Και αυτό χωρίς να υπολογίσουμε καταγεγραμμένα περιστατικά διαφθοράς κρατικών λειτουργών, οι οποίοι λειτουργούν προς το συμφέρον επιχειρηματιών.Διότι αν θέσουμε και αυτή την παράμετρο, τότε αντιλαμβάνεστε στο τι ζούγκλα ζούμε…

Κατά δεύτερον, η σταδιακή κατάργηση του εργασιακού νομικού πλαισίου που προστάτευε ικανοποιητικά μέχρι το 2000 την αγορά εργασίας με το πρόσχημα (της απελευθέρωσης της αγοράς) και την επιβολή νόμων που ουσιαστικά δίνουν το ελευθέρας σε επιχειρηματίες να κάνουν οτι αλχημίες θέλουν, ΔΕΝ αποτελούν νόμο.

Αυτό απλά σημαίνει πώς οι γραφειοκράτες, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν οτι όχι απλά δεν εφαρμόζεται ο νόμος, αλλά οτι κάθε μέρα επινοούνται και νέοι τρόποι απο “επιχειρηματίες” για να βγάλουν κέρδος, όχι απλά καταστρατηγώντας τους νόμους, αλλά επινοόντας πλέον τρόπους ώστε και νομότυποι να είναι, αλλά… και να εξαπατούν κράτος, και εργαζόμενους…

• Ένα απλούστατο παράδειγμα είναι οι… λογιστικές αλχημίες που κατασπαράσσουν τις όποιες αποδοχές ,οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι πενιχρές (μιλάμε για αποδοχές των 400, 300 ευρώ ή και… παρακάτω).
• Η… “κλασσική” καθυστέρηση πληρωμών με διάφορα προσχήματα (κοινώς “παραθυράκια” των νέων νόμων)
• με προσλήψεις ακόμα και ημερών (“για να βγει η πολλή δουλειά” που λένε) χωρίς καν ποτέ να γίνονται γνωστές τέτοιες τακτικές από τις δημόσιες υπηρεσίες, οι οποίες μάλιστα εν αγνοία τους πολλές φορές τους βοηθούν κιόλας να βρουν καινούργια θύματα…
• Με μνημονιακά “παραθυράκια” τα οποία δίνουν το δικαίωμα στους εργοδότες από το να ζητούν απο τους εργαζόμενούς τους απαιτήσεις του τύπου πχ να… μην μένουν “έγκυοι”, να δουλεύουν με μειωμένα ή και χωρίς ρεπό, με εξαντλητικά ωράρια (10ωρα, 12ωρα, 16ωρα κλπ) με τις ίδιες αποδοχές σε βαριές εργασίες και με εργασιακούς ρυθμούς που θυμίζουν μεσαιωνικές γαλέρες…

Το βλακώδες είναι ότι μερικοί και ειδικά οι κατέχοντες την εξουσία έχουν και ήσυχη την “φιλολαϊκή” και “φιλεργατική” τους συνείδησή, αγνοώντας οτι άνθρωποι οδηγούνται ακόμα και στο θάνατο ή το λιγότερο οικογενειακά δράματα λόγω αυτών των συνθηκών.

Κατά τα άλλα όμως τα δημοσιεύματα που αφορούν πχ την πάταξη της ανεργίας “δίνουν και παίρνουν”. ..

Μειώθηκε η ανεργία κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες!

Βέβαια για το οτι απο το 2010 μέχρι σήμερα, δηλαδή μόνο μέσα σε 8 χρόνια, έχουν φύγει πάνω απο μισό εκατομμύριο Έλληνες (το κατεξοχήν παραγωγικό δυναμικό), για το οτι οι “δουλειές” που υπάρχουν στην αγορά εργασίας αφορούν γκαρσόνια και μπάρμαν (συνήθως “μάυρα” και μόνο για πιτσιρίκους), για το οτι οι συμμετέχοντες σε προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας (τα voucher, τα 2μηνα, 4μηνα και 8μηνα προγράμματα) όπως και για… τις “αυτόματες διαγραφές” που κάνει ο ΟΑΕΔ με βάση μνημονιακούς νόμους του 2014 ΔΕΝ αποτελούν “πάταξη της ανεργίας, ποτέ δεν πρόκειται να διαβάσουμε, διότι δεν συμφέρει ούτε την κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά ούτε και την αντιπολιτευτική πολιτική που βασίζεται στη… “φορολαγνεία” και την “λατρεία” στις ελαστικές μορφές εργασίας που πρωτοήρθαν το 2000 και “δοξάζονται” στις μέρες μας…

Περί στοιχείων ο λόγος

Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, για τους” νουν έχοντας”, γίνεται αντιληπτό, οτι τα όποια στοιχεία, ακόμα και αντικειμενικά να είναι, είναι δύσκολο να αποδώσουν την πραγματική εικόνα. Μια εικόνα που όμως ο καθημερινός εργαζόμενος τη βιώνει στο χώρο εργασίας του (αν έχει) και την αντιμετωπίζει από σχεδόν κάθε υποψήφιο εργοδότη (όταν είναι άνεργος).

Ακόμα κι έτσι όμως τα στοιχεία θα έπρεπε να προβληματίσουν αυτούς που πρέπει. Η πάταξη της ανεργίας, δεν σημαίνει τίποτα αν στους εναπομείνατες Έλληνες εργαζόμενους (διότι πλέον φεύγουν και ανειδίκευτοι…) παρέχονται “δουλειές του ποδαριού”.

Με δουλειές του ποδαριού, ούτε νοικοκυριό στήνεται, ούτε σπιτικό συντηρείται και ούτε “ζεστό χρήμα” στην αγορά πέφτει (δηλαδή ανάπτυξη).

Βέβαια αυτά όλα έχουν τη σημασία τους για πολιτικούς με ανεξάρτητη πολιτική και όχι εντολοδόχους ξένων δυνάμεων.

Από κει και πέρα, για την ιστορία και με βάση πάντα τα στοιχεία των αναλυτικών περιοδικών δηλώσεων (Α.Π.Δ.) που υποβλήθηκαν στον ΕΦΚΑ το Μάιο του 2017 από  252.847 κοινές επιχειρήσεις και 5.298 από οικοδομοτεχνικά έργα, ο αριθμός των ασφαλισμένων ανέρχεται σε 2.055.456, εκ των οποίων 2.032.829 σε κοινές επιχειρήσεις και 22.627 σε οικοδομοτεχνικά έργα.

Από αυτούς οι 636.424 εργάζονται με μερική απασχόληση και αμείβονται με 389,65 ευρώ μικτά το μήνα. Το μέσο ημερομίσθιο για τους μερικώς απασχολούμενους ανέρχεται σε 23.48 ευρώ. Στο σύνολο των κοινών επιχειρήσεων, σε ασφαλισμένους με πλήρη απασχόληση, το μέσο ημερομίσθιο ανέρχεται σε 49,60€ και ο μέσος μισθός σε 1.152,19€,

Στα οικοδομοτεχνικά έργα το μέσο ημερομίσθιο είναι 42,07€ και ο μέσος μισθός 599,92€. Συνεπώς ο μέσος μισθός διαμορφώνεται στα 927.25 ευρώ και το μέσο ημερομίσθιο στα 43.56.

Στο σύνολο των ασφαλισμένων, 20,93% απασχολείται στον κλάδο «Χονδρικό και Λιανικό Εμπόριο», 18,21% στον κλάδο «Ξενοδοχεία και Εστιατόρια» και 12,61% στις «Μεταποιητικές Βιομηχανίες».

Ο αριθμός των ασφαλισμένων στις κοινές επιχειρήσεις σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα Απρίλιο αυξήθηκε κατά 4,76%, στα οικοδομοτεχνικά έργα μειώθηκε κατά 31,78% και στο σύνολο των επιχειρήσεων αυξήθηκε κατά 4,15%. Ο αριθμός των αλλοδαπών ασφαλισμένων αυξήθηκε κατά 11,10%. Η μέση απασχόληση στις κοινές επιχειρήσεις αυξήθηκε κατά 2,36%, στα οικοδομοτεχνικά έργα αυξήθηκε κατά 6,66% και στο σύνολο των επιχειρήσεων αυξήθηκε κατά 2,56%.

To μέσο ημερομίσθιο στις κοινές επιχειρήσεις μειώθηκε κατά 2,38% και στα οικοδομοτεχνικά έργα αυξήθηκε κατά 2,79%. Ο μέσος μισθός στις κοινές επιχειρήσεις μειώθηκε κατά 0,09% και στα οικοδομοτεχνικά έργα αυξήθηκε κατά 9,63%.

Πάντως σύμφωνα με τους μελετητές των στατιστικών στοιχείων δεν είναι δόκιμη η σύγκριση των στοιχείων με τα περυσινά σε σχέση με την αύξηση του αριθμού των εργαζόμενων η τη μείωση των μέσων μισθών καθώς από την έναρξη της λειτουργίας του ΕΦΚΑ εντάχθηκαν στον φορέα όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ,οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι σε έως δύο εργοδότες και οι έμμισθοι δικηγόροι . Ωστόσο το ύψος των μισθών φαίνεται να έχει μικρές αυξομειώσεις.