Α .Γ Καλλής: Διάλειμμα ολίγων λεπτών…
Α .Γ Καλλής: Διάλειμμα ολίγων λεπτών…
Κάπου στην μέση τών ταινιών πού παρακολουθούσαμε κάποτε ,τέλη 60 αρχές τού 70 στις δύο κινηματογραφικές αίθουσες τής Νεμέας , Άντζελα και Ορφέας έπεφτε στην μεγάλη οθόνη ένα τυποποιημένο μήνυμα…
<<Διάλειμμα ολίγων λεπτών>>πού μας έβγαζε από τήν μαγεια τού κινηματογράφου και μας προσγείωνε στην πραγματικότητα. Άναβαν τα φώτα ,κι απ’ τα κρυμμένα ηχεία περιμετρικά τής αίθουσας ξεχύνονταν τα τραγούδια τής εποχής πού σε ταξίδευαν κι αυτα για λίγα λεπτά μέχρι να αγοράσεις ένα αναψυκτικό,ένα χάρτινο σακουλάκι φυστίκια ,μέχρι να διαβάσεις το πρόγραμμα και να δεις κλεφτα ποιοι ήσαν στην αίθουσα …
Κι έπειτα τα φώτα έκλειναν κι άρχιζε ξανά η μαγική οθόνη να ξετυλίγει έναν κόσμο ολόκληρο,πολλές φορές άγνωστο σε όλους μας …Νέα Υόρκη,Μανχάταν, Παρίση,Κάτω Ιταλία,Μαδρίτη ,Λονδίνο…Κι όταν η ταινία τελείωνε, τα φώτα ξανά άναβαν και καθως προχωρούσες μαζί με όλους τούς άλλους προς την έξοδο ,ακούγονταν η μουσική τού έργου σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. Δώρο από έναν Καπνίση , ένα Νίνο Ρότα,ένα Χατζιδακη, έναν Πλέσσα,έναν Θοδωράκη…
Όλο αυτό ήταν μια ιεροτελεστία πού σού άφηνε μια γλυκιά γεύση πού σ ακολουθούσε για μέρες ίσως και για μια ζωή αν είχες την τύχη να δεις μια κλασσική ταινία …
Τα χρόνια πέρασαν ,μα σκέφτομαι πως όλη αυτή η διαδικασία μοιάζει τόσο πολύ με την ίδια τήν ζωή, όπως κι εκείνο το τυποποιημένο μήνυμα τής μεγάλης οθόνης …<<Διάλειμμα ολίγων λεπτων>>…
Ναι, γιατί και μέσα στα λίγα λεπτά μπορείς να κοντρολαρεις την μαγεία με την πραγματικότητα,τα θέλω με τα πρέπει,το φως με το σκοτάδι…
