Τετρακίνητα αυτοκίνητα – Γιατί… εξαφανίζονται;
Παλαιότερα, η επιλογή της τετρακίνησης ήταν αρκετά διαδεδομένη στα καινούργια αυτοκίνητα και πολλοί κατασκευαστές είχαν αντίστοιχα μοντέλα στους καταλόγους τους. Ειδικότερα τα SUV, ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποκλειστικά τετρακίνητα, ενώ υπήρχαν και πολλά καθαρόαιμα 4×4 αυτοκίνητα που εστίαζαν κυρίως στην εκτός δρόμου χρήση και βέβαια, είχαν στον στάνταρ εξοπλισμό τους τη μετάδοση σε όλους τους τροχούς. Σήμερα όμως, διανύουμε μια περίοδο που η τετρακίνηση σταδιακά εξαφανίζεται από πολλά μοντέλα ή αν διατίθεται, θα είναι μόνο σε συγκεκριμένες, ακριβές εκδόσεις. Το φαινόμενο δείχνει να είναι προσωρινό, όμως σε αυτό θα επανέλθουμε αργότερα. Πριν συνεχίσουμε στο τι μέλλει γενέσθαι, ας δούμε γιατί συμβαίνει.
Για αρχή, οι ανάγκες των αγοραστών έχουν αλλάξει ριζικά. Οι εταιρείες προώθησαν πολύ τα SUV αμαξώματα, για αυτό και κυριάρχησαν στην αγορά, όμως οι περισσότεροι διάλεξαν τα συγκεκριμένα μοντέλα για τους χώρους τους, την εύκολη είσοδο-έξοδο, την ψηλή θέση οδήγησης που χαρίζει καλύτερη ορατότητα και βέβαια, το αυξημένο πρεστίζ που συνεπάγεται η χρήση ενός τέτοιου αυτοκινήτου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την οδήγηση εκτός δρόμου. Το μόνο που ίσως φανεί χρήσιμο στη μεγαλύτερη μερίδα των αγοραστών, είναι η ελαφρώς αυξημένη απόσταση από το έδαφος που επιτρέπει στο όχημα να μη «βρίσκει» κάτω σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως είναι μια είσοδος γκαράζ. Ένας ήπιος, βατός χωματόδρομος είναι το πιο extreme σενάριο που μπορεί να βρεθεί ένα τυπικό SUV νέας εσοδείας.
Οπότε, γιατί ο οδηγός να πληρώσει την τετρακίνηση; Για τις ελάχιστες φορές μέσα στο έτος όπου ίσως χρειαστεί τη μετάδοση σε όλους τους τροχούς, όπως μια βαριά χιονόπτωση ή η κίνηση σε απομακρυσμένες περιοχές της επαρχίας; Άλλωστε στις χώρες όπου τα έντονα καιρικά φαινόμενα είναι συνηθισμένα κατά τον χειμώνα, οι περισσότεροι οδηγοί γνωρίζουν πολύ καλά πως να κινηθούν στο χιόνι και τον πάγο, ενώ πολλοί χρησιμοποιούν και χιονολάστιχα, επιλογή που προσφέρει εξαιρετικά χαρακτηριστικά κίνησης σε τέτοιες συνθήκες ακόμη και σε δικίνητα μοντέλα. Οι αγοραστές όμως, δεν είναι εντελώς «χαμένοι». Και αυτό γιατί υπό συνθήκες, η επιλογή των κατασκευαστών ίσως τους βολεύει.
Ένα τετρακίνητο αυτοκίνητο συνεπάγεται με υψηλότερα έξοδα συντήρησης, πιο περιορισμένους χώρους στο εσωτερικό (κυρίως τούνελ μετάδοσης και μικρότερο πορτ-μπαγκάζ), περισσότερους ρύπους και φυσικά, αυξημένη κατανάλωση καυσίμου λόγω τριβών. Για τους ίδιους λόγους επιβαρύνονται και οι επιδόσεις, με το αυτοκίνητο τελικά να είναι πιο αργό και ενεργοβόρο. Γιατί να επωμιστούν όλα αυτά τα μειονεκτήματα αν δεν σκοπεύουν να χρησιμοποιούν τα προνόμια που προσφέρει η τετρακίνηση; Άρα μιλάμε για μια κατάσταση win-win. Επειδή μέσα σε όλα αυτά, βολεύονται και οι ίδιοι οι κατασκευαστές.
Αποχαιρετώντας την τετρακίνηση, οι εταιρείες γλιτώνουν κόστη εξέλιξης, αλλά και κόστη μηχανικών μερών. Παράλληλα επιτρέπεται η πιο απλή δομή του αμαξώματος και γίνεται πιο εύκολη η χρήση απλοϊκών συστημάτων ανάρτησης στον πίσω άξονα, όπως ο ημιάκαμπτος. Αν ο υποψήφιος αγοραστής θέλει οπωσδήποτε τετρακίνηση, μπορεί να υπάρχει ως επιλογή σε συνδυασμό με συγκεκριμένο κινητήρα, εκτοξεύοντας το κόστος απόκτησης, άρα βγάζοντας υψηλότερο κέρδος, παρά τη χρήση περισσότερων μηχανικών μερών. Επίσης, μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να μοιράζονται πλατφόρμες μεταξύ των μοντέλων. Ένα supermini εύκολα μετατρέπεται σε B-SUV με ελάχιστες παρεμβάσεις.
Αν έπρεπε αυτό το B-SUV να ήταν τετρακίνητο όμως, κάτι θα έπρεπε να κάνει ο κατασκευαστής, αφού σχεδόν καμία πλατφόρμα από supermini δεν υποστηρίζει τετρακίνηση (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων όπως το Suzuki Swift). Χαμηλότερο κόστος, μεγαλύτερο κέρδος, απλούστερη κατασκευή… χρειάζεται να σημειώσουμε κι άλλα πλεονεκτήματα; Ωστόσο, όπως φαίνεται, στο μέλλον αυτό θα αλλάξει, αφού ήδη βλέπουμε το σκηνικό να παίρνει διαφορετική τροχιά. Αιτία για αυτό είναι η ηλεκτρική και υβριδική τεχνολογία. Με τα νέα συστήματα κίνησης, είναι πολύ πιο απλό να προσφέρει κάποιος τετρακίνηση.
Το μόνο που έχει να κάνει, είναι να προσθέσει ένα δεύτερο μοτέρ! Αρκετά υβριδικά αυτοκίνητα είναι τετρακίνητα, όχι όμως με την κλασική έννοια, χρησιμοποιώντας κεντρικό άξονα μετάδοσης, διαφορικά κλπ. Απλώς τοποθετείται ένας ακόμη κινητήρας στον άλλον άξονα. Για παράδειγμα, μια BMW X1 xDrive25e έχει μπροστά τον γνωστό τρικύλινδρο turbo κινητήρα των 1.5 λίτρων που χρησιμοποιεί και η προσθιοκίνητη έκδοση sDrive18i της X1 και κινεί αποκλειστικά τους εμπρός τροχούς. Πίσω όμως, βρίσκεται ένας ηλεκτροκινητήρας, που κινεί τους πίσω τροχούς. Άρα αυτόματα το αυτοκίνητο γίνεται τετρακίνητο.
Το ίδιο παρατηρούμε και στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Όπου τοποθετηθεί κινητήρας, υπάρχει και κίνηση! Άρα, μπορεί το ίδιο μοντέλο να είναι διαθέσιμο ως αποκλειστικά δικίνητο με έναν ηλεκτροκινητήρα, ή τετρακίνητο προσθέτοντας ένα ακόμη μοτέρ στον άλλον άξονα. Τα μειονεκτήματα περιορίζονται σημαντικά, αφού οι τριβές είναι μικρότερες. Επίσης, για χαμηλότερη κατανάλωση, υπό φυσιολογικές συνθήκες το ένα μοτέρ παραμένει σβηστό, άρα δεν χρησιμοποιεί ενέργεια. Θα λειτουργήσει μόνο σε περίπτωση απώλειας πρόσφυσης ή αν χρειαστεί επιπλέον ισχύς. Όπως όλα δείχνουν, η επιστροφή της τετρακίνησης σε ευρεία διαθεσιμότητα, θα γίνει όταν οι νέες τεχνολογίες λάβουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις!
