Αγιοκατατάχθηκε η Γερόντισσα Γαβριηλία
Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις ἀνέθεσεν εἰς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ρόδου κ. Κύριλλον τὴν συγγραφὴν τῆς Ἱερᾶς Ἀκολουθίας Αὐτῆς.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λέρου Καλύμνου Ἀστυπαλαίας φέρεται εἰς γνῶσιν τοῦ φιλοθρήσκου Λαοῦ, ὅτι κατόπιν σχετικῶν ἐνεργειῶν πρὸς τὴν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος, προτάσῃ καὶ προτροπῇ τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Αὐθέντου καὶ Δεσπότου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ἀπεφάσισε παμψηφεὶ τὴν Ἁγιοκατάταξιν τῆς Ὁσιοτάτης Μοναχῆς Γαβριηλίας Παπαγιάννη εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς κατ’ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Βιογραφία
Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Η Αυρηλία Παπαγιάννη[7] γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου (2 Οκτωβρίου Ιουλιανό ημερολόγιο) 1897 στην Κωνσταντινούπολη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[8] ως το μικρότερο παιδί του Ηλία και της Βικτώριας Παπαγιάννη,[9] μιας πλούσιας ελληνικής οικογένειας. Μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και έζησε εκεί μέχρι που η οικογένειά της απελάθηκε κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1923 και έφθασε στη Θεσσαλονίκη. Εισήλθε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έγινε η δεύτερη γυναίκα που έγινε ποτέ δεκτή σε ελληνικό πανεπιστήμιο,[7] όπου απέκτησε πτυχίο στη φιλοσοφία. Είχε προηγουμένως αποφοιτήσει με πτυχίο στην βοτανική σε ελβετικό πανεπιστήμιο.[10] Το 1932 μετακόμισε στην Αθήνα αναλαμβάνοντας την φροντίδα των φιλοξενουμένων του γηροκομείου[7] μέχρι το 1938 όταν μετακόμισε στην Αγγλία για σπουδές ποδολογίας και φυσιοθεραπείας, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.[8]Πορεία κατά τη μεταπολεμική περίοδο
Το 1945, η Αυρηλία Παπαγιάννη επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να συνεργάζεται με την Αμερικανική Γεωργική Σχολή και την Υπηρεσία Ανακούφισης Φίλων στη Θεσσαλονίκη, [11][8] μέχρι το 1947, όταν μετακόμισε στην Αθήνα και άνοιξε ιατρείο φυσιοθεραπείας. Για μια δεκαετία λειτουργούσε το γραφείο της χρησιμοποιώντας κεφάλαια από πελάτες της που πλήρωναν προκειμένου να παρέχει βοήθεια στους φτωχούς. Μετά το θάνατο της μητέρας της, το 1954, έλαβε όρκο φτώχειας και παραχώρησε όλα τα εγκόσμια υπάρχοντά της. Το επόμενο έτος,[7] μετακόμισε στην Ινδία για να εργαστεί με τους φτωχούς και να βοηθήσει τον ακτιβιστή κοινωνικό λειτουργό, Μπάμπα Άμτε, στην προσφορά του με τις κοινότητες λεπρών στην Ινδία.[9] Μετά από τέσσερα χρόνια δωρεάν φυσιοθεραπείας στους φτωχούς, η Αυρηλία μετέβη στα όρη των Ιμαλαΐων, ζώντας έντεκα μοναχικούς μήνες ως ερημίτρια.[7] Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Λαντούρ όπου συνάντησε μια Αμερικανίδα, η οποία κανόνισε να πάει στο μοναστήρι με επικεφαλής τον πατέρα Θεοδόσιο στη Βηθανία, στους Αγίους Τόπους το 1960.[12] Έφτασε στην Κοινότητα της Αναστάσεως του Κυρίου της Βηθανίας[notes 1] όπου και δέχτηκε την μοναχική κουρά. Μετά την τριετή δοκιμασία της ως μοναχή, η Παπαγιάννη έλαβε το όνομα Γαβριηλία.[7]
Η αδελφή Γαβριηλία στάλθηκε στην Κοινότητα Ταϊζέ στη Γαλλία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, αν και η αποστολή της εκεί ήταν σύντομη. Στη συνέχεια, στάλθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου περιόδευσε σε εθνικές ελληνικές κοινότητες σε δεκαεπτά Πολιτείες και συνόδευσε πολλούς ψυχικά ασθενείς σε ψυχιατρικά νοσοκομεία στην Ευρώπη.[15] Μετά από σχεδόν μια δεκαετία περιοδειών, ομιλιών και προσφοράς στους ασθενείς, στάλθηκε στην Ανατολική Αφρική για τρία χρόνια για να κάνει ιεραποστολικό έργο. [7] Μετά από σύντομη ανάθεση εργασίας στη Γερμανία, η αδελφή Γαβριηλία στάλθηκε πίσω στην Ινδία,[15] όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.
Το 1979 της παραχωρήθηκε η χρήση ενός διαμερίσματος στην Αθήνα και έγινε «Γερόντισσα», συμβουλεύοντας μαθητές και βοηθώντας τους αρρώστους για τα επόμενα δέκα χρόνια. Κοντά στο τέλος της ζωής της, αποσύρθηκε σε ένα ερημητήριο στην Αίγινα,[7] αλλά όταν εμφάνισε λέμφωμα Hodgkin επέστρεψε στην Αθήνα. Μετά από θεραπεία που θεωρήθηκε θαυματουργή, εγκατέλειψε την Αθήνα δύο χρόνια πριν από το θάνατό της και μετακόμισε στο νησί της Λέρου.[15] Η Γερόντισσα Γαβριηλία πέθανε στη Λέρο στις 28 Μαρτίου 1992.[8]Παρακαταθήκη
Έζησε και κινήθηκε ανάμεσα σε ετερόδοξους και αλλόθρησκους (η ίδια έλεγε ότι είχε κάνει τον γύρο του κόσμου οκτώ φορές) αλλά δεν επιδείκνυε συγκρητισμό στην πνευματική της ζωή και στα θέματα της λατρείας.[4][5] Το 1996 κυκλοφόρησε στα ελληνικά μια βιογραφία της ζωής της με τίτλο Η Ασκητική της Αγάπης, γραμμένη από την υποτακτική της μοναχή Γαβριηλία Γεωργίου.[8] Το 1999 το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά[16] και το 2000 στα ρωσικά.[8] Έκτοτε έχει 15 ελληνικές εκδόσεις, 2 αγγλικές εκδόσεις και έχει μεταφραστεί στα αραβικά, γαλλικά και σερβικά.
Ekklisiaonline.gr
